Kiedy wypiły ją całą, ich włosy stały się trawą, palce falami, oczy zwierciadłami słońca, a pot śliną rzeki – to pierwsza w Polsce prezentacja czeskiej artystki wizualnej Marie Tučkovej. Tytuł wystawy pochodzi ze ścieżki dźwiękowej wideo The Polyphonic Womb (Polifoniczne łono), w którym artystka łączy polifoniczne pieśni z poezją oraz performansem. W pracy tej Tučková traktuje łono jako przestrzeń wielogłosu i nieustannego rezonansu dźwiękowego. Przytacza historie płynnych ludzkich i pozaludzkich ciał, w centrum nielinearnej narracji stawiając martwą rzekę jako metaforę degradacji ekosystemu. Wideo współtworzyły Mariana Hradilková, Raffia Li, Rebeka Maxová, Dorota Tučková oraz Ig Świeściak. Przy okazji wystawy w Arsenale Tučková i Świeściak rewidują proces współpracy przy projekcie poprzez zaktualizowany montaż wideo oraz serię wspólnych rysunków, zapisków i map myśli, składających się na instalację site-specific wyeksponowaną w centralnej sali.
Osobliwy krajobraz wystawy zbudują ponadto tkaniny i instalacja dźwiękowa Tučkovej nawiązujące do słuchania, odczuwania i pielęgnowania relacji z naturą. Tkaniny wykonane w technice szydełkowania z serii Leaking Sounds of the Angel’s Hole (Dźwięki cieknące z anielskiego otworu) przypominają formą drzewa-waginy. Te inspirowane trylogią Octavii E. Butler Xenogenesis prace łączą wizualny antropomorfizm tkanin z wyhaftowanymi tekstami opowiadającymi o wzajemnych powiązaniach gatunków i przepływie energii we wszechświecie. Z kolei na instalację dźwiękową składają się nagrania terenowe, pieśni oraz krótkie kompozycje muzyczne artystki. Poszczególne elementy są rezultatem eksperymentalnych sesji odsłuchowych, ćwiczeń wokalnych, nagrań terenowych oraz improwizowanych kompozycji inspirowanych wizytami nad rzekami Rokitką i Wełtawą.
Marie Tučková (1994, Praga) jako swoje media artystyczne wykorzystuje tekst, performans, dźwięk, wideo, rysunek i instalacje. W swojej praktyce skupia się na politykach słuchania, polifonii głosów, różnych formach współpracy oraz poezji. Zwraca uwagę na związek między eksploatacją natury a ciałami kobiet. Uzyskała tytuł licencjata w Akademii Sztuki, Architektury i Designu w Pradze. W 2021 roku ukończyła studia magisterskie w Dutch Art Institute w Arnhem. Swoje prace i performansy prezentowała m.in. w Centre Pompidou w Paryżu, na Biennale Matter of Art w Pradze, w galerii PLATO w Ostrawie, na Academiae – Youth Art Biennale w Bolzano. Jest laureatką nagrody Jindřicha Chalupeckiego 2020. Mieszka i pracuje w Pradze.
Ig Świeściak (1993, Katowice) tworzy performansy, obiekty i instalacje, które stanowią anty-linearne, obrazoburcze kolaże złożone ze skrupulatnie nawarstwionych błędów i zagmatwanej erotyki. Ich praktyka, w różnych stopniu nie/bezpośredniości, niezmiennie wynika z ruchu ciała. Projektując zakłócenia w mechanizmach reprezentacji i produkcji autentyczności, Śśćk często używa nowych mediów, jednoczeście przedrzeźniając seksapil gadżetów cyfrowych. Ich prace zbudowane są z modułów, które domagają się ciągłej rearanżacji. W ramach przestrzennych szkiców, testów i prototypów wymieniają między sobą komponenty, odsłaniając własną niekompletność. Świeściak prezentowało swoje prace i performansy m.in. w Muzeum Narodowym w Szczecinie, Centre Wallon Art Contemporain w Liege, Galerii Svetova 1w Pradze.