Jak sama o sobie mówi, całe życie rysowała, malowała, rzeźbiła ze wszystkiego i to właśnie na tej ostatniej dziedzinie sztuki skupiła się jej praca artystyczna.
Do Pracowni Sztuk Plastycznych trafiła zanim jeszcze rozpoczęła naukę na ASP. Poznała tam wielu wybitnych artystów m.in. Maksymiliana Potrawiaka, Bronisława Koniuszego, Stanisława Lisowskiego, Jerzego Jarnuszkiewicza, Edwarda Piwowarskiego, którzy nie szczędzili jej korekt i słów krytyki. Tworzenie w pracowni odbywało się jednak w koleżeńskiej atmosferze i poczuciu wspólnoty.
W latach 1951-1958 studiowała na warszawskiej ASP w pracowni prof. Strynkiewicza. Wielki wpływ na jej spojrzenie na sztukę miały zajęcia z Projektowania Brył i Płaszczyzn prowadzone przez prof. Oskara Hansena. Dalece rozszerzył nasze horyzonty i otworzył nam oczy – wspomina artystka.
Zarówno w trakcie, jak i po studiach włączała się w działalność Związku Polskich Artystów Plastyków, gdzie udało się zrealizować wiele wartościowych pomników wykraczających poza dominujący w tym okresie socrealizm. Brała także udział w odbudowie Starego Miasta w Warszawie, gdzie takim jak ona młodym artystom pozwolono wykonywać prace dekoracyjne.
Działalność rzeźbiarki obejmuje cztery nurty realizacyjne: pomniki, rzeźby parkowe dla dzieci, rzeźby sakralne i sztukę indywidualną: plenerową i kameralną. Pomniki realizowane były przede wszystkim na zamówienie społeczne. Rzeźby parkowe powstały w wyniku konkursu na zagospodarowanie terenu zabaw dla dzieci. Wraz z grupą artystów stworzyli dzieła wykorzystując kamień, drewno, kamionkę i żywicę, co na tamten czas było nowością. Konkurs oczywiście wygrali. Rzeźby sakralne, których cykl rozpoczęła rzeźba św. Jana Nepomucena, powstawały na Wilanowie. Zajęcie się tym nurtem było bezpośrednio sprowokowane wprowadzeniem stanu wojennego i rozwiązaniem ZPAP. Wcześniej brała udział w związkowych plenerach, które zaowocowały zagospodarowaniem parku w Orońsku.
Na przestrzeni całego okresu twórczego inspirowała się naturą i biologią, na co z pewnością miał wpływ rok studiów na Akademii Medycznej. Praca „Krucyfiks i ptak” inspirowana była osteologią, a „Ziarna i formy kwiatopodobne” botaniką. Rzeźby kameralne we właściwy dla siebie sposób ujmowały zmiany zachodzące w przyrodzie: rytm dojrzewania, kwitnienia i śmierci.
Botanikę i rzeźbiarstwo Marii Owczarczyk, poza bezpośrednią inspiracją drugiego pierwszym, łączy także różnorodność form i bogactwo kształtów, dzięki którym dzieła artystki są tak niezwykłe i intrygujące.