Projekt pt. ,,Historie nie/nieznane” ma na celu próbę odtworzenia prac wizualnych związanych z życiem i twórczością Rity Grunfield. Artystki, o której jedyne co wiemy to to, iż prawdopodobnie studiowała na Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu u prof. Oscara Molla. Biorąc pod uwagę lata pracy profesora możemy przyjąć, iż Rita Grunfield przebywała we Wrocławiu/Breslau pomiędzy 1918 a 1936 rokiem.
Rudymentem ekspozycji jest jedna z zachowanych prac artystki, odnaleziona wraz z innymi szkicami na strychu jednej z kamienic przy ulicy Zygmunta Krasińskiego we Wrocławiu, tj. rysunek pt. ,,Pejzaż z tłumem” (1928 r.).
Na podstawie powyższej pracy powstał szereg obiektów przestrzennych, rzeźb oraz obrazów, będących bezpośrednim nawiązaniem do życia i twórczości artystki. Część z eksponatów przedstawia treści autentyczne, lecz niektóre opierają się na historiach fikcyjnych. Jest to bezpośrednie odniesienie do pamięci, która bywa wyjątkowo ulotna, a historie, które są jej częścią, potrafią przybierać różnorodne formy. Wystawa została poprzedzona prowadzeniem szeroko zakrojonych prac badawczych, opartych głównie o źródła historyczne. Wystawie będzie również towarzyszyć performatywny spektakl dr. Marka Ruszkiewicza.
Marek Ruszkiewicz – ur. 16.10.1987 r. we Wrocławiu. W latach 2008-2013 studiował na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uzyskał dyplom w pracowni prof. Christosa Mandziosa (2013 r.). W latach 2016-2019 kształcił się na studiach doktoranckich na macierzystej uczelni. Obronił pracę doktorską w 2021 r., jego promotorem był dr hab. Mateusz Dworski. Pracuje na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu od 2020 r. w pracowni prof. ASP Grzegorza Niemyjskiego. Prowadzi zajęcia w I Pracowni Rzeźby.
Autor kilkunastu wystaw indywidualnych oraz uczestnik kilkudziesięciu wystaw zbiorowych. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. Realizuje projekty związane z konstrukcją, dekonstrukcją i destrukcją, tym samym zwracając uwagę na procesy przemijania. Nieprzerwanie interesuje się przewrotnością zjawisk destrukcyjnych, a zarazem możliwymi trudnościami w ich dostrzeganiu. Stawia pytania o początek i koniec procesów estetycznych. Twierdzi, iż istotą destrukcji we współczesnej rzeźbie jest zainicjowanie sprzyjających warunków do powstania kolejnej sytuacji rzeźbiarskiej. Prezentowanie wyników badań na polu rzeźby, dzieli z rozwiązywaniem problematyki rzeźby wobec funkcji.