Żyletka, prosty przedmiot powszechnego użytku- wspólny w codziennych czynnościach kobiet i mężczyzn- jest używana przez Marco Angeliniego jako podstawowe narzędzie w jego stylizacji i artystycznych poszukiwaniach. Mały przedmiot składany jest w formy otwarte, zamknięte i półotwarte według serii, które przywołują w pamięci obserwatora obwody drukowanych kart elektronicznych: maksimum ludzkiej racjonalności w syntezie skomplikowanych operacji. Proponowane przez artystę powiązania nie ograniczają się zatem do prostego matematycznego „ludus”; są one, w skrócie, krokiem, roboczą hipotezą, która może zwrócić się w kierunku tego, co zdefiniował Giulio Carlo Argan: „wyraźnej, rygorystycznej i zaawansowanej analizy strukturalistycznej i operacyjnej, procesu już zaplanowanego na podstawie metodologii logiczno-matematycznej”.
Badania estetyczno-operacyjne Angeliniego, w istocie proste, linearne i zawsze coraz bardziej złożone intensywnością rozciągają się w głębię plam, które często nawiązują do Rorschacha.
W rzeczywistości są to plamy, które stymulują obserwatora. Przywodzą na myśl kontrastujące ze sobą kontynenty, dryfujące w poszukiwaniu porządku, który mógłby je ujarzmić. Tutaj artysta działa nakładając proces racjonalności na „kontrast”; ta racjonalność gatunku ludzkiego opracowuje, konstruuje, buduje i tworzy historię!
Angelini stara się w swoich dziełach osiągnąć wizualną i systematyczną równowagę form. Faktycznie Arnheim mówi: „na poziomie percepcji wygląd każdego elementu zależy od miejsca i funkcji, jakie zajmuje i przyjmuje w ramach rozważanych w całości struktur”. Żyletki, narzędzia jego pracy, opierają się na minionym czasie, niemal delikatnie opierając się na znakach historii, ale gotowe do zwrócenia się ku nowym, ale zawsze starożytnym scenariuszom. Angelini na linii Fontany poszukuje nowej, osobistej koncepcji „przestrzeni artystycznej”.
Uściślając Lara Vinca Masini mówi o testamencie Fontany w manifeście Blanco z 1946 roku ,, położyli podwaliny pod przestrzeń interpretowaną według relacji innych niż renesansowe, zarówno z XIX wieku, jak i z kubofuturystycznego, przestrzeń uwzględniająca, czyli osiągnięcia naukowe wykorzystujące przestrzeń fizyczną i zjawiskową jako nowy i bardziej ekstremalny środek komunikacji, dzięki temu zdolne nadać dziełu nowy wymiar, w stosunku do możliwości, jakie dają nowe narzędzia naukowo-techniczne, które są proponowane jako dodatkowe środki techniczne i aktywizujące kreatywność również dla artysty".
Tekst kuratorski: Maria Laura Perilli
Przełożył na język polski: Jan Kozaczuk
