Malarski teatr Ottona Axera

Otto Axer (1906-1983) to jeden z najciekawszych polskich scenografów II poł. XX w., a także malarz, grafik, ilustrator. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczył się u Weissa, Frycza, Pankiewicza. W Krakowie i w Paryżu. Jako scenograf zadebiutował w 1932 roku w Teatrze Miejskim we Lwowie, gdzie współpracował między innymi z Leonem Schillerem i Andrzejem Pronaszką. Od tego czasu teatr był jego największą pasją. Po wojnie Axer był scenografem Teatru Polskiego w Warszawie. Współpracował z Teatrem Wojska Polskiego w Łodzi, a gościnnie m.in. z Teatrem Powszechnym i Teatrem im. Jaracza w Łodzi, Teatrem Współczesnym i Wielkim w Warszawie, Teatrem im. Wyspiańskiego w Katowicach oraz Teatrem im. Osterwy w Lublinie. Wśród powojennych prac artysty do najciekawszych należą Igraszki z diabłem Drdy, Don Carlos Schillera, Maria Stuart Słowackiego, Irydion Krasińskiego, Makbet Shakespeare'a, Ifigenia w Taurydzie Goethego, Hrabina Moniuszki, Król Roger Szymanowskiego.
W malarstwie tworzonym w zaciszu pracowni i rzadko pokazywanym szerszej publiczności Otto Axer skupiał się przede wszystkim na kameralnych formach, powstających na podstawie wcześniejszych studiów rysunkowych. Są to głównie pozbawione nadmiaru elementów martwe natury i sceny figuralne. Prostotę kompozycji i formy równoważy przemyślana i mocna paleta kolorystyczna. „Jest to malarstwo nasycone barwą – a jednocześnie wolne od wszelkiej krzykliwości” pisał Andrzej Osęka w 1968 roku w katalogu do wystawy malarstwa Axera. Zwracał tez uwagę na teatralny klimat tych prac. „Figury podobne są do marionetek, twarze – do masek, przedmioty – do rekwizytów teatralnych”. Marcin Czerniewski nazywa tę atmosferę jego obrazów „teatrem malarskim”. Mimo, iż ta twórczość malarska powstawała na marginesie niezwykle ożywionej działalności teatralnej, zachowała jednak odrębny charakter.
Na wystawie będą prezentowane obrazy olejne i rysunki oraz  projekty scenograficzne i kostiumy ze zbiorów Muzeum Teatralnego w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej.