Miałam sen. Uciekam z więzienia. Oni mnie gonią, są blisko, muszę się schować. Wskakuję za hałdę świeżej ziemi. Tam jest dół. Kładę się w nim na plecach, jak w grobie, przykrywam ziemią. Ona mnie nie dotyka, tworzy nade mną sklepienie. Leżę bez ruchu. Myślę tylko o tym, że muszę uspokoić oddech, bo ziemia się rusza, w każdej chwili może opaść i wtedy mnie znajdą.
Nie pamiętam dzieciństwa. Tylko tyle, co ze zdjęć, więc to raczej nie wspomnienia, a obrazy wyobrażone. Długo się nad tym nie zastanawiałam, potem myślałam, że po prostu tak mam, ale w pewnym momencie, w trakcie terapii, zaczęło mnie to jednak intrygować. Po omacku, bardzo powoli, próbowałam się w tej niepamięci poruszać. Jakiekolwiek cieniutkie niteczki się rwały, musiałam zaczynać od nowa. I mam wrażenie, że ciągle jestem na początku, już tym wszystkim zmęczona. A efekty są mizerne. Ciało wydaje się pamiętać więcej niż głowa. Są tylko jakieś strzępki, drobiazgi, ziarenka. Ledwie je widać, więc trudno z nich cokolwiek zbudować. Próbuję pytać mamę, ale ma tę samą przypadłość – niepamięć. Zresztą nie wiem, o co pytać, jak.
Bardziej czuję, niż wiem, podejrzewam, niż mam pewność. Szukam.
Magdalena Wdowicz-Wierzbowska