Moja Historia to indywidualna wystawa Magdaleny Hebel prezentowana w przestrzeni krużganka Centrum Sztuki Galerii EL w Elblągu.
Magdalena Hebel urodziła się w 1988 roku w Malborku, gdzie mieszka i tworzy do dziś. Na wystawie Moja Historia prezentuje swoją twórczość, której początki sięgają 1998 roku. To właśnie wtedy rozpoczęła artystyczną drogę w Powiatowym Ognisku Plastycznym w Malborku, w którym cały czas tworzy i rozwija swoje umiejętności. Artystka urodziła się z trisomią 21. Sztuka pojawiła się w jej życiu w wieku 10 lat, gdy zaczęła uczęszczać na zajęcia plastyczne w celach terapeutycznych. Twórczość artystyczna odegrała kluczową rolę w życiu artystki, pomagając jej wyrażać emocje, rozwijać zdolności i kompensować trudności w sferze społecznej i poznawczej.
W latach 90. w Malborku, podobnie jak w wielu małych miastach, które znajdują się poza głównymi ośrodkami, dostęp do szkół specjalnych, ośrodków terapeutycznych czy zajęć dodatkowych był ograniczony. Osoby z niepełnosprawnościami często doświadczały wykluczenia społecznego, a tematy dostępności i inkluzywności były nieobecne w publicznej świadomości. Powiatowe Ognisko Plastyczne stało się dla Magdaleny miejscem bez barier, gdzie kadra prowadząca zajęcia, mimo braku specjalistycznego przygotowania, umożliwiła jej rozwijanie pasji, kreatywności i potrzeby wyrażania siebie. To jak pozytywny wpływ na Magdalenę wywarły lata spędzone w Ognisku, idealnie obrazują słowa Edyty Nieduziak:
„Relacja społeczeństwa z twórcami kształtuje warunki ich rozwoju – zapewnia wsparcie materialne i psychiczne lub stwarza bariery, które mogą prowadzić do rezygnacji, zaniknięcia twórczego potencjału albo wręcz przeciwnie – pobudzać twórcę do działania i przeobraża trudności w siłę napędową.”
Przez lata swojej działalności Magdalena wypracowała unikatowy język artystyczny. Jej obrazy, przedstawiające martwe natury, portrety i architekturę, tworzone są z wielką cierpliwością i precyzją. W jej pracach dominują kolory, a sama kompozycja powstaje od małych elementów, które stopniowo rozrastają się w przestrzeni kartki. Charakterystyczne, uproszczone i geometryczne formy artystka układa jak klocki, często oddzielając je wyrazistym konturem. W jej dziełach odnajdujemy dziecięcą wrażliwość, a mimo pozornie prostych elementów każda praca jest przemyślaną, harmonijną i nasyconą kolorem kompozycją.
John MacGregor badacz twórczości Judith Scott (rzeźbiarki z trisomią 21) stawia pytanie: Czy sztuka, w pełnym znaczeniu tego słowa, może powstać, jeżeli rozwój intelektualny jednostki jest znacznie zaburzony od urodzenia i jeżeli jednostka nie osiągnęła normalnej dojrzałości intelektualnej i emocjonalnej? . Odpowiedź znajdziemy w książce profesora Tobin’a Siebers’a, który odegrał kluczową rolę w rozwoju studiów nad niepełnosprawnością:
Niepełnosprawne ciało i umysł odgrywają ważne role w ewolucji nowoczesnej estetyki, co pozwala uznać niepełnosprawność za unikatowy zasób, który sztuka nowoczesna odkryła, a następnie przyswoiła jako jedną z definiujących ją koncepcji. […] Zaakceptowanie odmienności wzbogaca i komplikuje zagadnienia estetyki, stając się dla twórców krytycznym zasobem, umożliwiającym refleksję nad istotą człowieczeństwa. […] W sztuce współczesnej niepełnosprawność nie jest postrzegana jako defekt, lecz jako element poszerzający naszą wizję ludzkiej różnorodności i stanowiący źródło perspektyw, które rzucają wyzwanie konwencjom historii sztuki.
𝐊𝐮𝐫𝐚𝐭𝐨𝐫: 𝐌𝐚𝐜𝐢𝐞𝐣 𝐁𝐲𝐜𝐡𝐨𝐰𝐬𝐤𝐢