Fundacja 9/11 Art Space wraz z Galerią Piekary zapraszają na wystawę prac Magdaleny Abakanowicz pt. Moje formy to kolejne skóry, które z siebie zdejmuję, która zostanie otwarta 10 sierpnia 2021 i wpisze się w obchody nadania Uniwersytetowi Artystycznemu w Poznaniu imienia artystki. Wystawa, podejmującą problematykę figury w twórczości artystki, gromadzić będzie obiekty pochodzące z kilku kolekcji prywatnych, na co dzień niedostępne dla publiczności, a dopełnieniem projektu będzie realizacja Macieja Kuraka i Maxa Skorwidera Nierozpoznana.
Magdalena Abakanowicz to artystka, która przez ćwierć wieku związana była z poznańskim środowiskiem artystycznym, opracowała program i prowadziła Pracownię Gobelinu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu; Abakanowicz jest patronką uczelni od stycznia 2021 roku), gdzie pracowała w latach 1965–1990, aż do przejścia na emeryturę twórczą. W roku 1975 uzyskała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego sztuk plastycznych, natomiast w 2002 została uhonorowana doktoratem honoris causa.
Abakanowicz zrewolucjonizowała technikę tkaniny artystycznej, którą wykorzystywała do realizowania trójwymiarowych form, zawieszanych na ekspozycjach pod sufitem. Użycie barwionego sizalu pozwalało na zerwanie z tradycyjną płaszczyznowością tkanin dekoracyjnych, przekształcając jednocześnie tkaninę artystyczną w miękką, niemal organiczną rzeźbę i zaowocowało narodzinami nowej formy – abakanu, nazwanego w ten sposób od nazwiska artystki. Abakany były przedmiotem wielu dyskusji w środowisku artystycznym i to właśnie dzięki nim Abakanowicz uzyskała Złoty Medal na Biennale w São Paulo w 1965 roku, co zapoczątkowało jej międzynarodową karierę.
Z czasem w realizacjach Abakanowicz pojawiają się prace tworzone z kawałków zgrzebnego workowego płótna spajanego żywicą syntetyczną. Od lat 80. i 90. artystka skupiła się na metalu (głównie brązie, jak w przypadku prezentowanej na wystawie Postaci stojącej z 1998 roku), drewnie, kamieniu, a nawet ceramice. Formy, które tworzyła, przypominały zdeformowane ciała lub części postaci. Magdalena Abakanowicz była przede wszystkich zainteresowana człowiekiem i jego pozycją we współczesnym świecie, skupiała się na poczuciu zagubienia w tłumie, anonimowości, a także utraceniu tożsamości. Podejmowała również temat ludzkiej niemocy wobec struktury biologicznej człowieka. Swoją sztukę określała jako opowieść o kondycji ludzkiej, a przedstawiane przez nią postacie były swego rodzaju awatarami androgynicznego „everymana”, bez odniesień do konkretnego czasu.
Abakanowicz tworzyła wiele projektów o monumentalnych rozmiarach, przeznaczonych do ekspozycji w przestrzeni otwartej. Dzieła artystki znalazły swoje miejsce między innymi w Niemczech, Włoszech, Izraelu, Stanach Zjednoczonych, Korei Południowej, Japonii czy na Litwie. Największa z realizacji, składająca się z grupy stu dwunastu mierzących ponad dwa metry antropomorficznych postaci pozbawionych głów, odlanych z żeliwa, znajduje w poznańskim Parku Cytadela. Instalacja Nierozpoznani powstała w roku 2002, z okazji 750-lecia lokacji miasta Poznania. Magdalena Abakanowicz pozostaje jedną z najznakomitszych polskich artystek. Jej międzynarodowa sława sprawiła, że jej dzieła znajdują się w kolekcjach najważniejszych instytucji wystawienniczych na całym świecie, a także licznych kolekcjach prywatnych. W Polsce największy zbiór prac artystki posiada Muzeum Narodowe we Wrocławiu.
Artystka wykładała gościnnie w Los Angeles, Nowym Jorku, San Diego, Berkeley, Bostonie, Sydney oraz Tokio. Otrzymała również doktoraty honorowe uczelni jak między innymi Royal College of Art w Londynie, Massachusetts College of Art w Bostonie czy Pratt Institute w Nowym Jorku.