dzieła z kolekcji: Azorro, Wojciech Bąkowski, Przemek Branas, Olaf Brzeski, Oskar Dawicki, Aneta Grzeszykowska, Zuzanna Janin, Katarzyna Józefowicz, Katarzyna Kozyra, Zofia Kulik, Zbigniew Libera, Goshka Macuga, Jacek Malinowski, Maria Pinińska-Bereś, Joanna Piotrowska, Agnieszka Polska, Mariola Przyjemska, Joanna Rajkowska, Erna Rosenstein, Paweł Sakowicz, Jadwiga Sawicka, Sędzia Główny, Mikołaj Smoczyński, Monika Sosnowska, Jonasz Stern, Alina Szapocznikow, Teresa Tyszkiewicz, Piotr Uklański, Krzysztof Wodiczko, Julita Wójcik, Monika Zawadzki, Liliana Zeic, Artur Żmijewski i inni
program działań performatywnych i spotkań: Olaf Brzeski, Oskar Dawicki, Edka Jarząb, Filip Kijowski, Daniel Kotowski, Katarzyna Kozyra, Jacek Malinowski, Nadia Markiewicz, Alka Nauman, Ania Nowicka, Joanna Pawlik, Jana Shostak, Elwira Sztetler, Teatr 21, Anna Zaradny, Liliana Zeic, Marta Ziółek, Katarzyna Żeglicka, Paweł Żukowski i inni
osoby kuratorskie: Maria Brewińska, Michał Jachuła, Katarzyna Kołodziej-Podsiadło, Joanna Kordjak
Dla kogo powstają wystawy? Czyje historie opowiadają, a kto nie jest w nich reprezentowany i czuje się w galerii sztuki nie na miejscu? Jaką rolę ma odgrywać ta instytucja dzisiaj i na jakie potrzeby ma odpowiadać?
Te pytania stały się punktem wyjścia dla koncepcji wystawy „Łzy szczęścia” – największej jak dotąd prezentacji kolekcji Zachęty. Kilkadziesiąt prac z ostatnich dekad, w tym dzieła kluczowe dla polskiej historii sztuki, a także związane z przełomowymi wydarzeniami w historii galerii, układają się w opowieść o emocjach, jakie dzieła te budziły kiedyś i jakie budzą dzisiaj. Niektóre z nich wywoływały skandale, ponieważ poruszały tematy tabu, jak choroba, starość czy niepełnosprawność. Z jakim odbiorem spotykają się dziś?
Wybrane prace i ich współczesne interpretacje oraz aktualne komentarze zarówno osób artystycznych, jak i publiczności odzwierciedlają zmiany wrażliwości społecznej, które dokonały na przestrzeni tych lat. Pokazują też ważną rolę sztuki współczesnej i instytucji kultury w procesie odzyskiwania głosu przez grupy społeczne systemowo go pozbawiane.
Wystawa pomyślana jest jako przestrzeń, w której równie ważną rolę jak prezentowane prace odgrywają aktywność publiczności i program performatywny. Zaproszeni artyści i artystki poprzez swoje działania wchodzą w dialog z wybranymi dziełami i wskazują na możliwość alternatywnego zwiedzania galerii. Program performatywny, podobnie jak choreografia wystawy, uwzględnia różne sposoby funkcjonowania w świecie i wrażliwość publiczności. Zachęca także do cielesnego doświadczania dzieł sztuki.