Wolność Polski, wolność artystyczna, wolność osobista.
Bunt wobec zastanej rzeczywistości i wobec skostniałej akademickiej sztuki.
Walka o społeczeństwo i jego tożsamość.
Sztuka jako narzędzie walki.
To hasła przyświecające twórczej drodze Stanisława Kubickiego. Ich odbicie dostrzegalne jest w linorytach prezentowanych na wystawie. Wśród pokazywanych dzieł nie mogło zabraknąć najbardziej znanej grafiki Kubickiego – „Wieża Babel”. Dzieła manifestu, które w 1918 roku, umieszczone na plakacie, zapraszało na pierwszą wystawę poznańskich ekspresjonistów. Praca ta nie pozostawia nikogo obojętnym. Choć jest niewielkich rozmiarów, to na długo przykuwają wzrok zobrazowane na niej sylwetki krzyczącego tłumu, który ucieka z walącej się tytułowej budowli.
Wybrane na ekspozycje grafiki ilustrują rozwój artystyczny w twórczości Kubickiego. Od najbliższej ekspresjonizmowi „Wieży Babel”, poprzez prace inspirowane ludowym drzeworytem, a posiadające coraz bardziej uproszczone formy, dostrzegalne w „Akcie z chmurami” i „Wieży kościelnej w Schömbergu”, po abstrakcyjno-kubizujące dzieła jak „Tancerka” oraz „Myśl”, które uznawane są za pierwsze polskie awangardowe dzieła.
Stanisław Kubicki (1889-1942) – dwujęzyczny poeta, artysta malarz, grafik i teoretyk sztuki. Pacyfista, anarchista, ekolog i patriota. Artysta urodzony w 1889 roku w polskiej rodzinie na obszarze ówczesnego Cesarstwa Niemieckiego, wychowywał się jednocześnie w dwóch kulturach. Początkowo studiował architekturę (1908-1909) na Berliner Bauakademie i równolegle uczęszczał na Wydział Filologiczny Friedrich-Wilhelm-Universität, następnie poznawał botanikę i zoologię (1909-1911), do których pasji nie porzucił do końca życia, a których wpływ uwidocznił się w obrazach z początku lat 30. XX wieku. Nie ukończywszy jednak tych fakultetów, rozpoczął w 1911 naukę na Königliche Kunstschule w Berlinie, którą przerwała I wojna światowa. Jako obywatel Rzeszy został wówczas wcielony do armii i wysłany na obszar Wielkopolski. Z powodu odniesionych ran został przeniesiony do służby zastępczej, podczas której powstaną projekty jego późniejszych grafik.
W 1917 roku Kubicki poznał Jerzego Hulewicza, wydawcę „Zdroju”, z którym utworzyli na początku 1918 roku grupę Bunt, nazywaną przez krytykę poznańskim ekspresjonizmem. W programowym piśmie Kubicki publikuje nie tylko swoje grafiki, lecz również poezję. Dzięki jego żonie, Margaret, polscy artyści nawiązują kontakt ze środowiskiem niemieckich ekspresjonistów związanych z pismem „Die Aktion”. Łączy ich przeciwstawienie się naturalizmowi w sztuce i zbliżone poglądy. Jednak od kosmopolitycznych, internacjonistycznych i nawołujących do ogólnoeuropejskiego braterstwa kolegów z Berlina, Polaków różni cel jakim jest walka o narodową tożsamość, nadzieja na niepodległość kraju oraz dobro polskiego społeczeństwa, w tym podniesienie poziomu artystycznego. Sztuka ma być narzędziem do realizacji tych celów. W 1920 grupa oficjalnie kończy swoją działalność. Kubicki jako jeden z siedmiu twórców z Polski i jedyny przedstawiciel grupy Bunt wystawiał swe prace w słynnej berlińskiej galerii awangardy „Der Sturm” w latach 1919-1920 i publikował swoje grafiki w czasopiśmie o tej samej nazwie, którego wydawcą był Herwartha Waldena. W 1918 roku wrócił do Berlina, a w 1922 roku założył grupę „Progressive”, która wystawiała prace swoich członków zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych.
Kubicki marzył o wspólnocie wolnej od przymusu i hierarchii. W latach 30. XX wieku, po przejęciu władzy przez nazistów w Niemczech, artysta przenosi się do Poznania. W Polsce, pomimo swoich pacyfistycznych poglądów, włącza się w działania patriotyczne. Po wybuchu II wojny światowej działał jako kurier. W 1941 roku został aresztowany w Warszawie, uwięziony na Pawiaku, po czym zamordowany prawdopodobnie w czerwcu 1942 r.
Na wystawie można obejrzeć siedem prac wykonanych w technice linorytu, chętnie wykorzystywanej przez artystów początku XX wieku ze względu na braki materiałowe spowodowane wojną, ale także demokratyczny charakter techniki. Linoryt jest techniką graficzną należącą do druku wypukłego, co oznacza, że farba drukarska naniesiona zostaje na przygotowany za pomocą dłutek sferyczny projekt, a obraz odbijany jest następnie na papierze przy użyciu prasy lub ręcznie odpowiednim wałkiem.