Krzysztof Ludwin. Koloroterapia

Krzysztof Ludwin urodził się w 1962 w Krakowie – polski malarz, akwarelista, architekt oraz wykładowca akademicki (dr inż. arch. prof. PK). W latach 1981–1987 studiował architekturę na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej a następnie, w latach 1987–1988 na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Form Przemysłowych.
W latach 1995–2006 był asystentem naukowo-dydaktycznym na Politechnice Krakowskiej w Katedrze Rysunku, Malarstwa i Rzeźby.
W latach 2004–2005 nauczał także rysunku odręcznego na Wydziale Form Przemysłowych krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2006 roku Krzysztof Ludwin uzyskał tytuł doktora, broniąc swojej pracy zatytułowanej „Szkice architektoniczne w technikach akwarelowych. Historia i współczesność”.
W latach 2006–2017 prowadził zajęcia z projektowania architektonicznego w Instytucie Projektowania Architektonicznego na Wydziale Architektury PK. W latach 2018–2022 prowadził zajęcia dydaktyczne w Katedrze Rysunku Malarstwa i Rzeźby na stanowisku profesora uczelni.
W 2002 roku artysta wydał album „Kraków w akwarelach” z serii „Świat w akwareli”. Nakładem PWN wydano jego podręcznik „Nauka malowania akwarelą” z cyklu „Park edukacja” (Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa – Bielsko Biała, 2011). W roku 2012 Krzysztof Ludwin za tę publikację otrzymał Nagrodę Rektora (indywidualna II stopnia za osiągnięcia dydaktyczne).

„…Ludwin jest wybitnym mistrzem akwareli – sztuki malarstwa wodnego, narodzonej w Anglii sławnej „water painting”, która stała się ich narodową specjalnością, powodem do dumy, przedmiotem nauczania w Królewskiej Akademii Akwareli. Tam działali wybitni przedstawiciele tej techniki malarskiej: Paul Sandby (1731-1809), Thomas Girtin (1775-1802), J.R. Cozens (1752-1797) czy wreszcie J.M.W. Turner (1775-1851) i niemniej sławny John Constable (1776-1837). W Polsce wybitnym przedstawicielem techniki akwarelowej był Piotr Michałowski, którego prace sprzedawane we Francji dorównywały cenami samemu mistrzowi Delacroix!
Akwarela to bardzo trudna technika malarska. Niezwykle bogata w możliwości płynące z jej największej zalety: transparentności farb nie kryjących podobrazia, niezależnie od jego rodzaju: jedwabiu, płótna i wreszcie mnogości papierów akwarelowych, gładkich, fakturalnych – szorstkich, białych, kremowych, z widocznym i niewidocznym włóknem bawełnianym. Technikę malowania akwarelami można wzbogacić różnymi środkami formalnymi: ziarenkami piasku lub soli rzucanymi na mokry papier, płynem maskującym, zdrapywaniem farby, wypłukiwaniem farby pędzlem lub, jak to czynił Emil Nolde – pozwalając padać na akwarelę w trakcie malowania kroplom deszczu, płatkom śniegu lub używając piórka i tuszu do podkreślenia architektury. Szczególnie urzekły mnie akwarele Krzysztofa Ludwina sławiące piękno Krakowa, nie tylko sztandarowych zabytków, ale także zapomnianych zaułków starego Kazimierza i co ważne, poetycko przez Ludwina opisane…”

Zbigniew Kazimierz Witek
Prezes Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie
Kraków, sierpień 2022