Krzysztof Dudziński – Dzieci kosmosu

Jesteśmy częścią Wielkiego Kosmosu, częścią wielkiej gry, zaledwie pyłkiem rzuconym w galaktyczny wieczny czas. Zbiorem 10 do 27 potęgi liczbą atomów. Pomimo ogromu wiedzy, pomimo posiadania zdolności kreowania instrumentów poznawczych nasza wiedza o nas samych, o naszym świecie jest cząstkowa. Jedynie od czasu do czasu rodzą się geniusze, którzy rozświetlają nam dostęp do ułamkowej prawdy o Wszechświecie.

Jako te zbłąkane dzieci krążymy po galaktykach 14 miliardów lat po Wielkim Wybuchu stawiając sobie pytania po co to wszystko,dla kogo to wszystko i dlaczego Wszechświat jest nieskończony. Pomimo posiadania szerokiego instrumentarium w postaci potężnych komputerów, lotów statków kosmicznych, nasze umiejętności poznawcze są bardzo ograniczone. Pozostaje metafizyka, religia i sztuka, gdzie możliwości wyobrażeń na zrozumienie świata są nieograniczone. Jest to jakiś sposób na wytłumaczenie sobie ostatecznych prawd o nas samych i o otaczającym nas Kosmosie, którego przeznaczenia nie rozumiemy. Nieskończoność nie leży w granicach naszego poznania, przynajmniej za naszej bytności na tej planecie jaką jest Ziemia. Może dopiero po śmierci wejdziemy w inny wymiar i wtedy drogi poznania będą zupełnie inne.

Niemniej jednak, jak wskazuje wielki polski fizyk Krzysztof Meissner bez iluminacji, czyli tego błysku geniuszu, nie da się wniknąć w cząstkę tajemnicy wszechświata, jej struktur i przeznaczenia. Ostatnio modna „Teoria Wszystkiego” super strun zakłada, że wszechświat składa się z małych „strun-pętelek” energii o wielkości 10 do minus 31 potęgi, więc jest całkowicie niemożliwa do zobaczenia.

W sensie formalnym wygląda to ciekawie… Kolorowe pętle naładowane energią… puśćmy wodzę wyobraźni… postępujmy zgodnie z potrzebą zgłębienia największej tajemnicy istnienia… naszego istnienia…
Krzysztof Dudziński – Ka Dee 2021

Kurator wystawy: Marcin Kokoszko