POLE WIDZENIA to tytuł wystawy rzeźb Krystyny Nowakowskiej i malarstwa Sylwii Mużyło. Punktem wyjścia wystawy jest postać kobiety, analizowana przez każdą z artystek na swój własny sposób. Na wystawie zaprezentowane zostały prace tworzone na przestrzeni ostatnich kilku lat.
Twórczość Krystyny Nowakowskiej, jednolita i konsekwentna, skupia się na zainteresowaniu postacią ludzką. Artystka, przy wykorzystaniu jednej z najstarszych technik - tworzenia odlewów z brązu metodą wosku traconego - realizuje wielowątkowe cykle, składające się na oryginalny i rozpoznawalny styl. Uzyskuje go dzięki ekspresji wydobytej za pomocą charakterystycznej deformacji, a właściwie defiguracji postaci ludzkiej. Ażurowość, rytmizacja form pełnych i pustych, gra światła i cienia, sprawiają, że przestrzeń wydaje się być równie materialna, co wypełniająca ją rzeźba. Subtelność, lekkość i tajemniczość zostają zestawione z chropowatością faktury i ostrością formy. Bohaterowie, a właściwie w większości bohaterki jej prac, nie są elementem ilustracji konkretnej sytuacji, lecz są metaforą. Pozbawione głów i innych spersonalizowanych elementów, stają się punktem wyjścia do refleksji nad uniwersalnymi zagadnieniami ludzkiej egzystencji. Natura nie stanowi wzoru dla rzeźbiarki, ale inspirację dla jej twórczości, w której równie wiele jest widoczne, co pozostaje w sferze domysłu.
Sylwia Mużyło maluje przede wszystkim kobiety. Bohaterki jej prac ukazywane są w różnych sytuacjach, na różnych etapach życia. Pojawiają się w najrozmaitszych pozach i sceneriach. Z nie do końca określonego tła, najczęściej zaznaczonego jedynie dekoracyjnym ornamentem, wyłaniają się kolejne postaci, prowokujące odbiorcę do namysłu nad symboliką przedstawień. Źródło tej symboliki stanowi twórczość kanonu malarzy, z którymi Mużyło wchodzi w artystyczny dialog. Świadomie zaciera granicę pomiędzy tym, co nierealne, a tym, co rzeczywiste. Udaje jej się to osiągnąć przy wykorzystaniu oszczędnych środków formalnych, stosując ograniczoną paletę barwną, składającą się w dużej mierze z błękitów i szarości. Umieszcza swoich bohaterów w niesprecyzowanej przestrzeni, ale wręcza im atrybuty, które w pewien sposób ich definiują. Wykorzystuje wizerunki osób dobrze jej znanych, często sięgając również po autoportret, przenosząc realne postaci do świata kreowanego na płótnach. Świata, w którym nic nie dzieje się w sensie dosłownym, ale może zdarzyć się wszystko.
Kuratorka: Paulina Świerczyńska