Konrad Wieniawa - Narkiewicz jest artystą oryginalnym i od lat podążającym własną drogą. To nie tylko najwyższej próby malarz, ale także erudyta rozumiejący i analizujący procesy zachodzące w sztuce współczesnej. Teoretyczne rozważania Wieniawy oraz jego dorobek artystyczny doprowadziły artystę do tytułu doktora sztuki. Zapoznałem się z jego dysertacją doktorską i jestem pod wrażeniem kultury literackiej, świadczącej o rozległej wiedzy teoretycznej i znajomości historii sztuki. Obrazy Wieniawy - Narkiewicza utrzymane są w różnych odcieniach szarości, faktura zaś bywa zróżnicowana. Czasami artysta daje upust swemu poczuciu humoru wprowadzając widza w stan niepewności, niczym Zeuksis z Heraklei, twórca złudnej iluzji rzeczywistości. Mistrzowskie operowanie światłocieniem, modelowanie kształtu kolorem o różnym natężeniu jest bliskie obu malarzom. W anegdocie, winogrona namalowane przez Zeuksisa swoim realizmem miały przywabiać ptaki.
Konrad Wieniawa - Narkiewicz w swoich obrazach także uwodzi, by wprowadzić odbiorców w stan rozterki i zadziwienia. Pytanie, czy to co widziane jest prawdziwe czy namalowane to jeden z elementów gry malarza. Bo mimo wszystko malarstwo Konrada Wieniawy- Narkiewicza dalekie jest od odtwarzania natury, naśladowania jej zjawisk, mimo, że natura jest stale obecna w jego twórczości, to jednak przefiltrowana przez subiektywizm pamięci. Paradoks odczuwania natury to kolejny ważny wątek jego twórczości. Obrazy przywołane z pamięci, ze wspomnień z dzieciństwa, asocjacje, reminiscencje, paradoksy to składowe jego sztuki, tak samo jak intuicja, antycypacja czy transgresja. Warto także zwrócić uwagę na wybór środków formalnych, malarz deklaruje, że przez namacalność materialną pragnie dotknąć cząstki stworzenia. Ta namacalność i wrażliwość na fakturę obrazu oraz dbałość o zapis malarskiej materii zbliża Wieniawę do jego mistrza Antoniego Tapiesa. Wśród antenatów jego twórczości nie może zabraknąć Piotra Potworowskiego, z którym Wieniawa prowadzi nieustanny dialog. Estetyczna konfuzja napędza twórczość Narkiewicza. Jego wrażliwość i świadomość człowieka obserwującego permanentną degradację estetyczną otaczającego nas świata. Jego twórczość to postawa człowieka nie godzącego się z chaosem i destrukcją, szukającego własnego pejzażu, zbudowanego według zasad własnej estetyki. Estetyka ta oparta jest na dogłębnej znajomości historii sztuki a także analizie zagadnień związanych z kreowaniem malarskich przestrzeni.
Warto zwrócić uwagę na fantastyczne wyczucie i wrażliwość na słowo, objawiające się w tytułach obrazów. Tytuły nadawane przez Konrada Wieniawę - Narkiewicza stanowią ich immanentną część, a jednocześnie zdają się żyć swoim niezależnym bytem literackim. Sam artysta twierdzi, że są produktem z pogranicza świadomości i podświadomości. Wracając do zagadnień formalnych obrazów Wieniawy - Narkiewicza to są to kompozycje pozornie proste, oparte na opozycji płaszczyzn poziomych i pionowych, stanowiących układ skończony i przemyślany. Czasami w obrazach Wieniawy pojawia się forma krzyża, powstająca naturalnie w wyniku przecinania się osi pionowych z poziomymi. Nie jest to jednak skojarzenie nachalne, a sam autor odżegnuje się od prostych interpretacji. Tak samo rzecz się ma z flagami czy formami przypominającymi tekturowe pudła. To pierwszorzędna gra w skojarzenia literacko- malarskie, tak charakterystyczna dla jego twórczości. Bywa też tak, że malarz zmagając się z procesem szkicowania i nadawania faktury płótnu, niejako preparując podłoże uzyskuje efekt konstrukcji blejtramu, które wzmacniają efekt podziałów osiowych. W malarstwie tym ważny jest efekt namacalności gestu, narzędzia, którym często bywa szpachla, pędzle, a także szablon czy cały arsenał narzędzi budowlanych. Te wszystkie zabiegi w połączeniu z erudycją autora, jego talentem i potrzebą kreacji powodują, że odsłania on przed nami obrazy wyjątkowe i warte poznania.
Obcowanie z twórczością Konrada Wieniawy - Narkiewicza to przywilej i wielka przyjemność zarówno dla szukających ukrytych znaczeń i sensów jak i odbiorców zmysłowej faktury i malarskiej materii. To wytrawna podróż pomiędzy iluzją a abstrakcją, na którą warto wybrać się do Muzeum im. Bolesława Biegasa w Warszawie.
Kurator wystawy – Prof. Tomasz Milanowski