Przy pierwszym wrażeniu, termin skrajnia, który określa dokładną wartość jaka jest potrzebna,
aby pojazd lub obiekt mógł swobodnie i bezkolizyjnie przemieścić się po wyznaczonej trasie, nie oddaje dokładnie tego, o czym może być wystawa pod takim właśnie tytułem. Jednocześnie wydawało się niezwykle kuszące, użycie słowa z trochę innego porządku i wypełnieniu go zupełnie nowymi znaczeniami. W tym kontekście „skrajnia” staje się metaforą interpretowania przestrzeni, w której to, co na uboczu, skutecznie dekoncentruje naszą uwagę, zmuszając do zejścia z ustalonej ścieżki i otworzenia się na to, co znajdziemy poza. Wystawa romantyzuje element drogi i podróży, w której to, czego możemy doświadczyć staje się pretekstem do pytania o sens i naturę naszych pragnień.
Zuza Piekoszewska
(ur. 1996) Absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i Akademii Sztuki w Szczecinie. Jej prace pokazywane były m.in. w Zachęcie (2021), BWA Wrocław (2023), GIG Munich (2022), Who is pola/ Pola magnetyczne/ (2024). Tworzy obiekty w których bada połączenia między człowiekiem a naturą, skupiając się przede wszystkim na śmierci i rozpadzie koegzystujących bytów. Zuza ma niezwykły dar wyczuwania rzeczy, które nie są żywe. Formy pozornie zamrożone wciąż wydają się tętnić pewną mikroaktywnością, którą można odczuć tym wyraźniej, im więcej czasu poświęcimy na ich dokładne przyjrzenie się. Wydaje mi się że to nic takiego. Prace Zuzy przywołują jednak wspomnienia i echa podstawowych minionych energii, wywołując to najdziwniejsze uczucie, gdy można uświadomić sobie swoją obecność. Aby zobaczyć ten specyficzny rodzaj emocji w rzeczach, potrzebujesz dystansu. Przedmioty muszą utracić swoją pierwotną funkcję i znaczenie, jakie nadajemy im w codziennym doświadczeniu. Funkcjonują wówczas na granicy dwóch światów – racjonalności i bezużyteczności, życia i odbierania życia. Praktyka Zuzy eksploruje przede wszystkim poczucie przemijania, które nigdy nie kończy się śmiercią.
Klaudia Figura
(ur. 2000) W mojej praktyce artystycznej posługuję się głównie rzeźbą i malarstwem. Często korzystam z tanich i łatwo dostępnych środków: ready-mades, samo wysychającej gliny, żywicy epoksydowej oraz masy nazywanej potocznie zimną porcelaną, która składa się ze skrobi ziemniaczanej i kleju Vikol. Z tej prostej w składzie receptury udaje mi się formować udające droższy materiał obiekty i ornamenty. Lubię pracować również w drewnie, metalu, szkle czy tkaninie. Sympatię do majsterkowania i warsztatowości łączę bezpośrednio z dorastaniem na wsi i potrzebą wykorzystywania wielu środków oraz nauką tradycyjnych rzemiosł. Absorbują mnie historie nawiedzeń, wynaturzeń i wybryków natury zebranych wprost z lokalnych drobnych historyjek zasłyszanych wśród rodziny i znajomych. Sporo inspiracji znajduję też w Internecie, śledząc patoinfluencerów, newage'owe czarownice z TikToka, albo po prostu oglądając krótkie filmiki typu DIY z patentami na drewniano-żywiczny blat stołu. Tworząc, lubię prowadzić formalną grę z widzem — między tym, co prawdziwe i sztuczne, żywe i martwe.