W latach 60. XX wieku w Opolskim Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków powstała myśl, aby zorganizować na swoim terenie własny plener malarski. Proponowano różne miejsca, ostatecznie wybór padł na Paczków – polskie Carcassone – jak lubiły (i czasem nada lubią) określać to miasto popularne media. Od 1967 do 1979 roku każdego lata w Paczkowie pojawiali się artyści, a parę miesięcy później opolskie BWA gościło poplenerową wystawę. Od 1980 roku opolskie plenery przeniosły się w inne miejsca, a pewnego rodzaju pozostałością po twórczej aktywności w miasteczku stał się – otwarty w 1990 roku – Dom Plastyka. Przerwana z końcem lat 70. XX wieku tradycja plenerowa odrodziła się z początkiem nowego wieku za sprawą Ryszarda Ziółkowskiego, kierującego tym miejscem. Nowe plenery paczkowskie organizowane były w latach 2001-2017. Inaczej niż wcześniejsze – gromadziły z początku ceramików, przeradzając się z czasem w międzynarodowe plenery ceramiczno-malarskie.
W roku jubileuszu 70-lecia opolskiego ZPAP chcemy przypomnieć te dwa – zamknięte już – rozdziały plenerowej paczkowskiej przygody, zastanawiając się, czy kiedykolwiek w przyszłości artyści i artystki znów obiorą kierunek: Paczków.
kuratorka: Joanna Filipczyk