Obrazy Katarzyny Sikorskiej to kadry niezwykłe. Artystka zaskakuje kameralnymi formatami, na których przedstawia quasi-kosmiczne lub nawet postapokaliptyczne, bezkresne przestrzenie. Z charakterystyczną dla siebie precyzją tworzy wycinki światów nieznanych, ale jednocześnie, jakimś dziwnym trafem, intuicyjnie bliskich. A przecież próżno w nich szukać form organicznych czy chociażby trochę rozpoznawalnych krajobrazów.
Przypominające fragmenty betonowych bloków czy platform konstrukcje, chociaż mogą kojarzyć się z architektura militarną bądź postindustrialną, przecież nią nie są. Podobnie jak zjawiska wyobrażone na niebach – zorze, śnieżyce, burze czy meteoryty – to tylko skojarzenia ze znaną nam rzeczywistością i jedno ze źródeł artystycznych inspiracji. Być może obrazy Sikorskiej profetycznie przedstawiają nieznane nam obszary kosmosu lub Ziemię z bardzo odległej, już z nie-ludzkiej i nieorganicznej przyszłości…
W skonstruowanych z pietyzmem, za pomocą gradacji kolorów, światła i cienia futurystycznych pejzażach są niemi, mali bohaterowie, których obecność uświadamia skalę powołanych do istnienia malarskich przestrzeni. Owe proste, ledwo dostrzegalne geometryczne bryły – niczym wędrowcy – zdają się przemierzać wykreowane przez artystkę futurystyczne pustynie. Czy towarzyszy temu wynikająca z kosmicznej próżni cisza, czy jakieś inne nieznane nam dźwięki – tego również nie możemy być pewni. Zmysły, wiedza, doświadczenia – nawet te ze sztuką – zdają się tutaj zawodzić i wyprowadzają widza z poznawczej strefy komfortu.
Jednocześnie w tej niepewności przebłyska pewnego rodzaju bliskość, harmonia, spokój. W takim rozumieniu beztytułowe płótna Sikorskiej jawią się jako przedstawienia nowej, jakby podświadomej Arkadii – w której praktycznie absolutnie wszystko jest nieznane, nieporównywalne, nie-ludzkie, ale na swój sposób bezpieczne. Osobliwe „akordy” przemyślanych, starannie dobranych środków malarskich zabierają nas na chwilę zupełnie gdzie indziej – do świata, gdzie przewodnikiem i jednocześnie jedyną pewną jest światło.
Katarzyna Sikorska urodziła się w 1997 roku w Częstochowie. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Jej praca dyplomowa została wyróżniona jako najlepszy dyplom malarski na ASP we Wrocławiu w 2022 roku. W swoim malarstwie zgłębia zjawiska światła i cienia oraz ich wpływ na przestrzeń. Eksploruje tematy związane z posthumanizmem i tworzy własną postapokaliptyczną wizję świata.
Wystawy:
2024 – 21. Warszawskie Targi Sztuki, Galeria i Dom Aukcyjny ToTuart, Warszawa;
2023 – „Światła przyszłości", wystawa indywidualna, Sztuka na miejscu, Wrocław;
2023 – „Najlepsze Dyplomy”, Zbrojownia Sztuki, Gdańsk;
2022 – „Sztuka Przejścia'22”, BWA Wrocław;
2022 – „Przegląd Młodej Sztuki IMPULS”, Salon Goldenmark, Wrocław;
2022 – „Postawy 8”, mia ART GALLERY, Wrocław;
2022 – „Check in”, w ramach 7. Festiwalu Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Galeria Vivid, Wrocław;
2021 – „Ars/Techne”, Centrum Nowych Technologii Politechniki Śląskiej, Gliwice.
