W wystawie „Pamięć ziemi” Katarzyna Górna, jedna z najważniejszych postaci polskiej sztuki krytycznej, konfrontuje swoje wcześniejsze prace z nowymi realizacjami, proponując przesunięcie punktu widzenia – od męskiego spojrzenia ku spojrzeniu opartemu na współistnieniu, wiedzy i empatii. Odwołując się do neolitycznych figur Wenus, ale też najnowszych ustaleń antropologii, Górna reinterpretuje symbole kobiecej obecności w kulturze, wskazując na moc transformacji, jaką niesie dojrzałość.
W popularnym rozumieniu neolityczna Wenus traktowana jest jako prastary symbol płodności. Jeden z pierwszych przykładów male gaze’u. Katarzyna Górna przez wiele lat [w swojej twórczości] kwestionowała społeczne klisze i wizerunki kobiet, szczególnie w powiązaniu z kolejnymi okresami życia i związanymi z nimi stereotypowymi rolami. Zdarzało się, że sama pełniła jedną z nich na swoich zdjęciach, odbijając męskie spojrzenie. Teraz jej wczesne prace spoglądają na nią samą, gdy zajmuje już inne miejsce w tym tryptyku. Jednocześnie ona sama proponuje nie tylko krytyczny komentarz, ale i afirmatywne wyjście z tej konfrontacji.
Według niektórych hipotez, które inspirują Katarzynę Górną, posążki kobiet z epoki kamienia były świadectwem nie ich reprodukcyjnej roli, lecz wysokiej pozycji społecznej, którą z wiekiem uzyskiwały. Była ona związana z ich szczególną rolą w późniejszym okresie życia – depozytariuszek wiedzy społeczności, osób organizujących zbiorową empatię, opiekunek.
Okres menopauzalny, który jest ważnym punktem odniesienia jej nowych projektów, artystka widzi jako uwalniający i produktywny. Proponując nowe spojrzenie na wiek i jego znaczenie w społeczeństwie, Górna zwraca się ku logice współistnienia. Jej nowe prace w równym stopniu odwołują się do symboli kulturowych, co do nowych spojrzeń badaczy na relację świata natury i człowieka, którą na nowo odkrywamy i redefiniujemy współcześnie. Tą szczególną, zapomnianą wartością, którą starsze kobiety wnosiły do pradawnej społeczności była pamięć ziemi.
Katarzyna Górna – polska artystka współczesna, jedna z czołowych przedstawicielek sztuki krytycznej, wywodzącej się z lat dziewięćdziesiątych. Jest jedną z absolwentek pracowni Grzegorza Kowalskiego. Posługuje się m.in. fotografią, instalacją i wideo. Twórczość Katarzyny Górnej opiera się na perspektywie kobiecego spojrzenia na rzeczywistość społeczną oraz symboliczne formy funkcjonowania obrazu kobiety w kulturze, jak napisał Karol Sienkiewicz. Jej spojrzenie porusza się po spektrum między krytycznością a czułością. Ważne miejsce w jej twórczości zajmuje również natura i wątki ekologiczne. W ostatnich latach skupia się rzeźbie i pracach wideo.
Brała udział w wystawach m.in. w: Biennale Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, PGS w Sopocie, CSW ZU, Bunkrze Sztuki, MOCAK-u, Muzeum Narodowym w Warszawie, Prague Biennale, NBK Berlin.
Katarzyna Górna jest również od wielu lat głęboko zaangażowana w działalność aktywistyczną na rzecz artystek i artystów.
Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
kurator: Antoni Burzyński