Wbrew pozorom to wcale nie jest wystawa postapokaliptyczna. Aniśmy nie zmartwychwstali, ani nie przyszło Nic (ani to UFO ani Zbawiciel), które ostatecznie rozwiązało kwestię tego, kto miał rację w sporze o rzeczy ostateczne.
Tytułowa nowa normalność, która przyszła po tym, jak katastrofę wywołał trzepot skrzydeł nietoperza w zupie ekscentrycznego smakosza, prócz chaosu przyniosła nieoczekiwaną szansę. Szansą tą, nazywaną przez Konrada Wojnowskiego pożytecznością katastrofy, jest potrzeba zastanowienia się nad końcem znanego nam świata – tak, aby przestać rozpaczać nad spękanym do cna kryształowym pałacem, tym znienawidzonym interiorem wszechogarniającej nudy. Przyszła rozedrgana i spęczniała wiosna, spóźniona niemal o kwartał, jednak ciężko dać wiarę zwyczajowemu „będzie dobrze”. Jak będzie – ano inaczej, ano trudniej.
Ci, którzy tutaj wkraczacie, uzbrójcie się w nadzieję – tak brzmi przestroga dla wszystkich ciekawskich. Tutaj, to jest: gdzie niedzisiejsza wiara w nieprzerwany rozwój gospodarczy i możliwość ogłaszania końca historii jest już niemożliwa. Wśród gruzów szczekają wściekłe szczoty, napędzane niewidzialną ręką (ale nie rynku) i drżą krzaki, wcale nie gorejące. Lecnimowa Nowa normalność. Stare nawyki przesiąknięta jest duchem samoorganizacji, jednak nikt w niej nie pyta czy jest możliwa jakaś alternatywa, ale jak szybko i efektywnie ją scrackować. W tym zapisie postkatastroficznych taktyk odbija się koncept rodem z Michela de Certeau, czyli myśliciela, którego znamy głównie z historii o wydeptywaniu trawników. Tym razem jednak chodzi o splot ekonomii daru, estetyki sztuczek i etyki uporu; tym razem nie będziemy deptać trawników, ale wydeptywać możliwe w ramach dotąd niewyobrażalnego.
Aleksy Wójtowicz