Ekspozycja malarstwa Kamila Kukli jest pierwszym tak dużym pokazem działań artysty w Łodzi, należącego do czołówki polskich malarzy młodszego pokolenia. Oprócz malarstwa, Kukla sięga chętnie po narzędzia cyfrowe. Tworzy również obiekty oraz muzykę eksperymentalną.
Malowane przez Kamila Kuklę w kilku ostatnich latach quasi-pejzaże o zagadkowych tytułach, są gęste w organiczne, ekspresyjne formy nawiązujące do fauny i flory, niekiedy wzbogacane także o nierzeczywiste, fantastyczne istoty czy fragmenty ludzkiego, często własnego ciała. Na płótnie pejzaż zamieniony zostaje przez artystę w swoistą gigantyczną martwą naturę, gdzie bogactwo formy i enigmatycznej niekiedy treści, konstruowane jest za pomocą gęstości farby, zamaszystych pociągnięć pędzla oraz wrażliwego użycia bogatej gamy kolorystycznej. W pracach z dwóch ostatnich lat tonacja zmienia się na zdecydowanie ciemniejszą, bardziej mroczną, a fakturę obrazów wzbogacają kształty ryte ostrym narzędziem. Powodów tych zmian upatrywać można w reakcji na wydarzenia świata zewnętrznego. Wiele spośród nowych prac Kamila Kukli zdaje się być wyrazem skumulowanych niepokojów ostatnich lat. Nie obojętne są mu historie, które mają miejsce na granicy polsko-białoruskiej, wojna w Ukrainie, sytuacja pandemiczna, czy nabierający rozpędu ekologiczny kryzys. Artysta przemyca jednocześnie wątki autobiograficzne oraz swego rodzaju samo-obserwację. Na wielu płótnach pojawiają się kończyny — dłonie, skrzyżowane stopy, czy nawet cały kadłub ciała — zaobserwowane czy to w trakcie malowania, czy w stanie „spoczynku”, znieruchomienia po skończonej pracy.
Tytuł wystawy — VORE — to skrótowa nazwa worarefilii – fantazji związanej z pożeraniem, zarówno jako pragnieniem bycia pochłoniętym przez jakąś większą istotę, jak i bycia tego pochłaniania biernym lub czynnym uczestnikiem jako monstrualny awatar. Wśród coraz jawniej figuratywnych obrazów Kukli, ów motyw zdaje się być stale obecny, wracając natrętnie, jako naprzykrzające się wyobrażenie. Artysta zdaje się dostrzegać w tym pewną uniwersalną metaforę, która wykracza daleko poza „zilustrowanie” pewnego obskurnego fenomenu, na który można natknąć się na rubieżach Internetu. Motyw worarefilii stanowi tu źródło nośnej wizualności, która rezonuje w sugestywny sposób – zwłaszcza w obecnych czasach. Niektóre „konfiguracje” związane z tym fetyszem mogą być odczytywane jako wyraz toksycznej męskości, jako chęci ostatecznego zniewolenia i totalnej kontroli „słabszych podmiotów”. A od tego wcale nie daleko do imperialnego pragnienia „wchłonięcia” świata — lub choćby jego części.
Kamil Kukla – urodził się w 1989 roku w Tarnowie. W latach 2008-2013 studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 2013 roku uczestniczył w Mistrzowskim Kursie Miedziorytu w Burg Beeskow, w Niemczech. W 2017 roku przebywał na dwóch rezydencjach artystycznych – w MeetFactory w Pradze oraz Dukley Art Center w Kotorze, w Czarnogórze. Artysta obecnie pracuje jako wykładowca na Wydziale Sztuki Akademii Nauk Stosowanych w Tarnowie.
Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, Galerii Sztuki w Legnicy, BWA w Tarnowie oraz w wielu kolekcjach prywatnych w Polsce i Europie. Kukla jest autorem wystaw indywidualnych, m.in. U+1F351 PEACH w Project Roomie Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (2017), Frukta i paszczęki w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie (2019), a ostatnio UTROPA w BWA w Tarnowie (2022).
Artysta jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in. 15. Międzynarodowego Triennale Małe Formy Grafiki, Polska – Łódź 2014 organizowanego przez Miejską Galerię Sztuki w Łodzi, podczas którego zdobył Medal Honorowy; w 2016 roku otrzymał Nagrodę Fundacji Grey House w 6. edycji Konkursu. Zdobył również Grand Prix VII Salonu BWA Tarnów w 2020 roku. Artysta mieszka i tworzy w Krakowie.
Kuratorka wystawy: Małgorzata Dzięgielewska