Kaja Wielowiejska w swoich pracach odnosi się do pradawnych wierzeń, w których przyroda była wyniesiona aż do rangi sacrum, a czynności kultowe dokonywane w specjalnie wydzielonych leśnych obszarach, tzw. świętych gajach - sanktuariach natury. Duży wpływ na wybór świętych miejsc miało ukształtowanie terenu przypominające kobiece łono. Na ich terenie często obowiązywały bardzo ścisłe restrykcje - polowanie i gromadzenie dóbr leśnych groziło świętokradcom utratą wzroku, ciężką chorobą czy nawet śmiercią w przypadku ścięcia drzewa.
Współcześnie coraz rzadziej przyroda traktowana jest jako świętość. Artystka w swoich pracach zwraca uwagę na opresję wobec natury oraz kobiet, nadmierną, bezduszną eksploatację, przedmiotowe traktowanie “Matki Ziemi”. Jej wystawa przedstawia apokaliptyczną wizję świata po wojnie i wielkich pożarach. Równocześnie podkreśla, że w tym trudnym czasie nie powinniśmy zapominać o cierpiącej przyrodzie. Wielowiejska postuluje powrót do bezpiecznych, świętych miejsc troski, współczucia i czułości.
Nel Laura Noddings, filozofka zajmująca się etyką troski zwraca uwagę na to, że w przyrodzie istnieje “relacja naturalnej troski”. Jest ona widoczna w współzależnościach między poszczególnymi elementami przyrody od skali mikro do makro: w życiu biologicznym, wymianie komórkowej, relacji świata grzybów, roślin i zwierząt, całych ekosystemów opartych na wzajemnym przepływie energii i materii. Relacja opieki występuje także w najbardziej podstawowej komórce życia społecznego czyli relacji matka-dziecko. Etyka troski wywodząca się z myśli feministycznej polega na wzajemności, pielęgnacji, otwartości na nierówne dawanie i otrzymywanie, jest uczuciowa, czuła i uważna na drugą osobę. Może wyrażać się w relacjach ludzkich, międzygatunkowych oraz stosunku do całych ekosystemów.
Wystawa w ramach Nagrody Inicjatywy Entry.