Julia Curyło, Emilia Bogucka „Bujanie w obłokach – Kiedy odpłynę”
6 października o godzinie 18.00 Płocka Galeria Sztuki zaprasza na wernisaż wystawy malarstwa Julii Curyło i rzeźby Emilii Boguckiej „Bujanie w obłokach- Kiedy odpłynę?”. Ekspozycję tworzą prace dwóch artystek, prezentujące ich najnowsze osiągnięcia na polu sztuki. Jest to spotkanie z twórczością malarki i rzeźbiarki, które znalazły wspólne porozumienie, tworząc dialog między malarstwem a rzeźbą, skupiony na problematyce szeroko pojętej kobiecości, ulokowanej gdzieś między światem obiektywnym a marzeniami.
Przedstawione na wystawie dzieła to zróżnicowany formalnie zbiór prac z ostatnich lat twórczości artystek. Wśród nich zobaczymy obrazy Julii Curyło, pochodzące z serii „Kobiety i legendy” i „Kosmogonie” oraz rzeźby Emilii Boguckiej z cykli: „Pływające”, „Ulotne”, „Tańczące”, „Rzeźba powitalna”, „Pływaczki” oraz „Kiedyś odpłynę”.
Julia Curyło, artystka o znaczącym dorobku, w swoich dziełach łączy niekonwencjonalny miks stylów, który można by określić „neo-pop-artowym surrealizmem”. Jej wielkoformatowe prace emanują żywymi barwami i pełną emocji treścią. Malarka w najnowszych pracach z cyklu „Kobiety i legendy” koncentruje się na ukazaniu swojej wizji kobiecości, nawiązując do historii sztuki i filozofii. Natomiast w pracach z serii „Kosmicznej” artystka buduje własną kosmogonię, zderzając religijny obraz świata z jego naukową wizją i odkryciami z dziedziny astrofizyki. Jej prace, choć pełne humoru i pozornego kiczu, ukrywają pod powierzchnią głęboki feministyczny przekaz, wypływający wprost ze stosowanej przez nią ikonografii.
Julia Curyło posiada mistrzowską umiejętność ukazania w plastyczny sposób zderzania współczesnej codziennej rzeczywistości z światem fantastycznym. W klimacie niedopowiedzenia tworzy zestawienia elementów pozornie niepasujących do siebie znaczeniowo: barokowe putta, czaszki ludzkie i zwierzęce, wspomniane baloniki w kształcie zabawkowych zwierzątek, elementy ikonografii maryjnej, sylwetkę astronauty, czuwającego jak „święty strażnik” na granicy światów – ziemskiego i nieodkrytej otchłani kosmosu.
Twórczość rzeźbiarska Emilii Boguckiej to wynik poszukiwań nowego sposobu obrazowania formy ludzkiego ciała, tego co w niej nieuchwytne i niematerialne. Zamierzeniem artystki jest przedstawienie, tego co nierzeczywiste i duchowe w ludzkiej formie. Emilia Bogucka eksploruje relacje między materialnością a duchowością, tradycją a nowoczesnością, tworząc rzeźby o subtelnej sensualności i abstrakcyjnej formie. Jej efemeryczne dzieła przywodzą na myśl ludzkie kształty o zróżnicowanej fizycznej ekspresji i wyczuwalnym wewnętrznym nastroju. Artystka skupia się na oddaniu wrażenia ulotności i lekkości rzeźbionej formy. Uzyskuje dzięki temu efekt łagodności stworzonych postaci.
Emilia Bogucka w swoich pracach skupia się na poszukiwaniach nowych form wyrazu, sytuując je gdzieś na styku abstrakcji z figuracją. Główną inspiracją dla artystki jest człowiek w znaczeniu uniwersalnym. Rzeźbi postacie kobiety o odrealnionych kształtach, ale jednocześnie umiejscawia je w konkretnej przestrzeni.
Wystawa Julii Curyło I Emilii Boguckiej jest próbą odpowiedzi na pytania dotyczące miejsca sztuki współczesnej w otaczającym nas świecie. Jak daleko możemy posunąć granice wyrazu artystycznego? Jakie relacje zachodzą między odwołaniami do tradycji a poszukiwaniem nowych form? Jakie role pełni sztuka w odzwierciedlaniu i kształtowaniu naszych marzeń i rzeczywistości?
Kuratorka wystawy: Diana Stajszczak
Julia Curyło (ur. 1986) – absolwentka warszawskiej ASP, w 2009 roku obroniła dyplom z malarstwa w pracowni Leona Tarasewicza (aneks do dyplomu ze sztuki w przestrzeni publicznej u Mirosława Duchowskiego), w 2021 roku uzyskała na macierzystej uczelni doktorat. Laureatka wielu nagród i wyróżnień, m.in. Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2010), nagrody specjalnej Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy (2010) czy stypendium twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012 i 2016), regularnie zajmuje wysokie miejsca w rankingu Kompasu Młodej Sztuki. W 2021 nakładem brytyjskiego wydawnictwa Unicorn ukazała się książka „Ko(s)miczny obraz rzeczywistości w malarstwie Julii Curyło”. Brała udział w wystawach zbiorowych (m.in. w Niemczech, USA czy na Mauritiusie) i indywidualnych, m.in.: BWA w Bydgoszczy (2013), Galeria Miejska, Wrocław (2013), Galeria Biała, Lublin (2013), Fass Gallery, Uniwersytet Sabanci, Stambuł (2014), Italian Art Factory, Pietrasanta (2017), Galeria Sztuki Wozownia, Toruń (2020) oraz prowadziła działania w przestrzeni miejskiej: „Kury” – instalacja, Stacja Metro Centrum, Warszawa (2010), „Baranki Boże” – mural, Stacja Metro Marymont, Warszawa (2010).
Emilia Bogucka (ur. 1978) – absolwentka poznańskiej ASP (obecnie Uniwersytet Artystyczny), w 2003 r. uzyskała dyplom z wyróżnieniem u prof. zw. J. Petruka, w 2021 r. na macierzystej uczelni obroniła tytuł doktora w dziedzinie sztuki na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych. Otrzymała stypendium Prezydenta Miasta Opola 1(995/1996), Prezesa Energetyki Poznańskiej (2001/2002), Ministra Kultury i Sztuki (2002/2003), na udział w niemiecko-polskim plenerze w Neulewin w Niemczech (2010) oraz Ministra Kultury i Sztuki na 2022 rok. Uczestniczyła w ponad 30 wystawach indywidualnych i 20 zbiorowych w kraju i za granicą. W dorobku artystki jest wiele rzeźb kobiet, które formuje z żywic, tkanin i brązu, a następne ożywia światłem i jednoczy z przestrzenią, przedstawia w różnorodnych pozach.
