Sztuka jest ponadmanipulacyjna i ponadczasowa. Oddajmy honor temu, co świadome, niezależne, konstruktywne i twórcze. Są to konieczne elementy do odczucia twórczości i uznania Artysty.
Jerzy Grochocki
Twórczość Jerzego Grochockiego ewoluowała na przestrzeni wielu lat jego konsekwentnych poszukiwań w zakresie języka wizualnego. Szeroka prezentacja w Galerii Sztuki BWA w Olsztynie pokazuje proces eksploracji twórczej artysty. W sposób retrospektywny ukazuje drogę artystyczną tego wyjątkowego, jednego z najciekawszych współczesnych twórców, realizującego konsekwentnie swoją wizję sztuki. Od obrazów najwcześniejszych, z lat 60., będących konsekwencją wpływu koloryzmu, któremu uległ w pracowni Tadeusza Dominika, przez prace dojrzałe, z lat 70. i późniejszych, gdy artysta opracował już własny system znaczeń i kod językowy, po obiekty powstałe po roku 2000, stające się swoistymi asamblażami.
Dojrzała twórczość Jerzego Grochockiego wyrasta ze sztuki abstrakcyjnej - abstrakcji geometrycznej, minimalizmu, konstruktywizmu, widoczne są w niej również wpływy op-artu.
Obrazy, obiekty przestrzenne, malarstwo reliefowe konstruowane są w oparciu o matematyczne reguły, refleksję teoretyczną i intuicję artystyczną.
W 1970 roku Grochocki, bazując na swoich rozważaniach na temat takich pojęć jak przestrzeń, płaszczyzna, kolor, stworzył system Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Zaczął opracowywać kompozycje będące konsekwencją stosowania logicznych systemów, opartych często na ciągach liczbowych i matematycznych, wychodzące z płaskiego obrazu w trójwymiarową przestrzeń. System komunikacji wizualnej artysty zakłada posługiwanie się pewnymi regułami i modułami, stąd użycie kwadratu jako podstawowej formy obiektu, liczby cztery - jako ilości w podstawowej bazie kompozycyjnej oraz czterech barw: czerni, bieli, srebra i złota.
W początkach nowego wieku zainteresowania Grochockiego zaczęły oscylować w kierunku refleksji nad naturą. Do geometrycznych kompozycji artysta włącza elementy pochodzące z przyrody - patyki, korzenie, gałęzie, przełamując tym samym własne rygorystyczne założenia kompozycyjne. Abstrakcyjne obiekty artysty często opatrzone zostają poetyckimi tytułami, które są równocześnie komentarzem i liryczną refleksją.
Poszukiwania artystyczne Grochockiego są wyrazem dążenia do doskonałości, próbą uporządkowania rzeczywistości. Zapanowanie nad chaosem, pragnienie opisania świata w systemach, miarach, zamknięcie różnorodności uniwersum w ramach i regułach niejednokrotnie okazuje się być utopią. Jedynie w sztuce forma i symbol, kompozycja i rytm mogą stworzyć nowy byt, otrzeć się o doskonałość, nigdy jej jednak nie dosięgając. Ale być może pozawerbalny język sztuki abstrakcyjnej najbliższy jest Idei, jakiegoś wyższego porządku.
Małgorzata Bojarska-Waszczuk
