Jerzy Grochocki
Ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej (dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1957 roku) oraz Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom magistra Sztuki uzyskał w 1963 roku). W latach 1963-1968 maluje serie obrazów inspirowanych pejzażem górskim, polskich Tatr, a także Martwe Natury, Kompozycje Figuratywne oraz Impresje w nastroju surrealnej abstrakcji. W latach 1967-70 matematyczno-geometryczne fascynacje prowadzą Grochockiego do twórczości w kierunku sztuki konstruktywistycznej. W roku 1970 w wyniku rozważań na temat koloru, płaszczyzny i przestrzeni, określił cztery pojęcia barwy: czarnej, złotej, srebrnej i białej, cztery podstawowe pojęcia kształtu: płaszczyznę, kwadrat, linię i punkt oraz cztery podstawowe pojęcia przestrzeni: skupioną, złożoną, łamaną i ciągłą. Z tych elementów stworzył system: Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. W latach 70. był twórczo związany z ruchem Sztuki Systemu w Eur opie i z jego gr upami artystycznymi Arbeitkreis w Holandii, Dimensio w Finlandii, Exacte Tendenzen w Austrii. Utworzony przez Grochockiego ciąg liczbowy, stał się inspiracją do wielu jego kompozycji. Komponował także fotomontaże, collage z przypadkowych form, modularne obiekty przestrzenne oraz geometryczne kompozycje w wielowarstwowym papierze. Minimalistyczną konsekwencją jego twórczości są oszczędne w formie geometryczne kompozycje białych przestrzennych obiektów. Za temat Sztuka jako Interpretacja Matematyczności i jego artystyczną prezentację w 2013 roku, otrzymał stypendium Ministra Kultury. Tematem następnego stypendium w roku 2017 był Tekst Wizualny oparty na podziale głosek w koncepcji czterobarwnego kodu kolorystycznego zgodnie z systemem Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Oba tematy zostały opracowane w formie broszury i wydane nakładem autora. Grochocki brał udział w przeszło stu wystawach grupowych i indywidualnych w Europie i w USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Prace Grochockiego znajdują się w muzeach i w pr ywatnych kolekcjach.
„…Sztuka jest ponadmanipulacyjna i ponadczasowa. Oddajmy honor temu co świadome, niezależne, konstruktywne i twórcze. Jeśli sztuka ma być rozpoznawalna jako obiekt twórczej myśli artysty, to nie może być chaosem. W przeciwnym razie pozbawieni bylibyśmy możliwości wartościowania i oceny. Musi istnieć uporządkowanie różnorodności, które kieruje twórczym działaniem. Każde uporządkowanie, które opiera się na logice układów nosi charakter matematyczny. Sztuka jest częścią naszego bytu, a byt jest częścią przyrody, którą rozpoznajemy za pomocą metod matematyzacji - i w tym sensie sztuka jest matematyczna w swojej strukturze, organizując płaszczyznę i przestrzeń…”. „…Moja koncepcja Matematyczności w Sztuce powstała w ścisłym związku z sformułowanym przeze mnie systemie Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Stąd użycie kwadratu jako podstawowej formy obiektu, a co zatem idzie, liczby cztery jako określenie ilości, łącząc w pełni prawdziwość elementu matematycznego z jednoczesnym twórczym, tak estetycznym jak i emocjonalnym rozwiązywaniu płaszczyzny i przestrzeni. Kompozycje są wynikiem stosowania logicznych systemów, często opartych na wzorach matematycznych i ciągach liczbowych, one to wychodzą z płaskiego obrazu w trójwymiarową przestrzeń, poruszając takie zagadnienia jak ruch w geometrii, nieskończoność, odwracalność ciągów i logiczne układy liczbowe, gdzie linia z czystego wykresu staje się częścią obiektu sztuki…”. Jerzy Grochocki