Prace Jerzego Baranowskiego są dobrze przemyślaną syntetyczno-minimalistyczną wypowiedzią malarską, w której dominuje geometryczne ułożenie gestu oraz multiplikacja tej formy, powodująca — przy udziale światła padającego na płótno — optyczne złudzenie trójwymiarowości. Światło zewnętrzne, stopniowo rozlewając się po obrazie, falującym ruchem tworzy pewne dodatkowe wibracje, które przyprawiają i okraszają z góry zaplanowany geometryczny porządek dzieła. Zabiegi dokonywane przez artystę powodują wrażenie ruchu, a obrazy wydają się dynamicznie zmieniać, poruszać i pulsować w swoim tajemniczym metawersum.
Autor poprzez malarstwo podejmuje usilne próby skomunikowania się z samym sobą oraz otaczającym go, niezwykle szybko zmieniającym się światem. Obrazy, z początku nie jasne, następnie całkiem ciemne, stają się wielowarstwową próbą odpowiedzi na potrzebę usystematyzowania świata wokół siebie, który często odpowiada lakonicznie lub wcale. Artysta pozostawia nam jednak wybór — możemy patrzeć na wprost lub pod kątem.
Czerń jest początkiem opowieści, której nici stopniowo, cierpliwie osnuwają płótno, zapisując konsekwentnie kolejne wersy i łącząc je w jedno spójne opowiadanie, mające wciągnąć widza lub wickę do świata przepełnionego tajemnicą, jakiej rąbek odsłania. Zakończenie nie jest oczywiste, pojawia się ono w wielu kolorach. Zaskakuje każdym odcieniem pełnej gamy barw. Biel w obrazach Baranowskiego została całkowicie zastąpiona czernią i jest to zabieg celowy, mający ogromny wpływ na odbiór dzieła.
Funkcja wizualna obrazu bywa zgodna z oczekiwaniami, lecz nie do końca zamierzona, a nawet pomijalna w kontekście odkrywania kolejnych warstw i poziomów wewnętrznego świata, z którym twórca nawiązuje mentalne połączenie. W pewnym uproszczeniu, inspiracje czerpie z otaczającej rzeczywistości, ale to nie ona sama w sobie stanowi przyczynę, lecz staje się raczej wynikiem jej poszukiwania.
Jak wszyscy doskonale wiemy, interpretacje sztuki współczesnej, choć niejednoznaczne, stanowią często nieoderwalny element niezbędny w rozszyfrowaniu dzieła, którego poznanie nie jest tożsame z jego zrozumieniem.
Jerzy Leonard Baranowski - absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskał dyplom w pracowni prof. Wojciecha Zubali w 2018 roku. Studiował również w pracowni prof. Stanisława Baja oraz wcześniej prof. Wojciecha Cieśniewskiego. Specjalizuje się w malarstwie olejnym oraz akrylowym. Bardzo dużą wagę przykłada do warsztatu. Tworzy prace zarówno abstrakcyjne jak i figuratywne. Wystawiany na „Coming Out” warszawskiej ASP, gdzie zdobył liczne nagrody. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych.