„...Piękny słoneczny dzień. Siedzę w samochodzie, uwięziony przez setki innych aut czekających w korku. Rozglądam się dookoła zniecierpliwiony i znużony, czekając, aż ta cała masa pojazdów ruszy z miejsca. Po lewej stronie na przystanku tramwajowym stoi otoczona tym samym natłokiem mechanicznego miejskiego życia młoda, obfita w kształtach pani. Czyta jakąś książkę. Ubrana w białą lekką sukienkę w czerwone grochy odsłaniającą ramiona i kolana. Przyłapałem się na tym, że ją obserwuję. Patrzę jak zagłębia zwój wzrok w kartki, jak odsuwa dłonią włosy z czoła albo poprawia sukienkę, którą podwiewa wiatr. Uświadomiłem sobie wtedy, że właśnie takie zaobserwowane scenki znajdują ilustracje na moich obrazach. Właśnie te proste czynności, gesty, spojrzenia stanowią sedno moich zainteresowań malarskich. To one dają pretekst do tworzenia opowieści o relacjach między dwojgiem osób, typu "co między nami się zdarzyło". Kobieta w moich obrazach wychodzi na pierwszy plan. To wokół niej kręci się świat. To ona nadają temu światu sens. Wokół niej zawsze stoją On albo Oni.”
Jarosław Luteracki