Jan Sajdak. Wyprawa na latające ryby

Nieuchwytna jak senne marzenie flota unoszących się w powietrzu wysmukłych łodzi tworzy bezgłośną, prześlizgującą się między pniami drzew instalację. Stanowi jedynie element większej kompozycji, tworzonej przez taflę wody, ziemię, niebo – krajobraz, w którym jest zanurzona.
Praca Jana Sajdaka opowiada o dążeniu do niemożliwego, odrywaniu się od ziemi w poszukiwaniu tego, co leży poza naszym zasięgiem. Mówi o umiejętności tańczenia na splątanych falach powietrza, która pozwala szybować wraz z latającymi rybami, a zarazem wejść w głąb siebie.

Jan Sajdak (ur. 1987) studiował w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pracę dyplomową pt. „ławica / wisząca biblioteka” obronił w 2016 roku. Pracuje w różnych materiałach, w ostatnich latach tworzy przede wszystkim instalacje z wikliny i leszczyny, zarówno nadrzewne gniazda dla ludzi i ptaków, jak i wielkoskalowe rzeźby realizowane w przestrzeni publicznej. Ważną częścią jego aktywności twórczej jest land art, sztuka świadomie wkomponowana w naturalny krajobraz. W swojej praktyce artystycznej Sajdak wytycza ścieżki, na których jego własne poszukiwania estetyczne spotykają się z troską o problemy współczesności, a świat natury przenika się z potrzebami współczesnego człowieka, żyjąc z nim we wzajemnym szacunku i symbiozie.
Jego realizacje znajdują się m.in. w lesie Roumare nieopodal miasta Rouen we Francji, gdzie w ramach wystawy „Foret Monumentale” przez najbliższe 2 lata można oglądać zaprojektowaną i zrealizowaną przez niego grupę rzeźb plecionych z wikliny pt. „Camels”. W Polsce, w cieplejszym okresie roku, można odpłynąć sobie w jednym z batyskafów, stworzonych przez Jana plecionych gniazd dla ludzi, które wiszą w parku przy Centrum Edukacji i Kultury Szklany Dom w Ciekotach w Górach Świętokrzyskich. W Warszawie jego rzeźby można oglądać na wybrzeżu Wisły na Saskiej Kępie oraz na Żoliborzu, w parku Fosa i Stoki Cytadeli. W ciągu ostatnich ośmiu lat tworzył swoje wpisane w krajobraz dzieła w wielu miejscach w Polsce i w innych krajach, zazwyczaj były to rzeźby i instalacje z naturalnych materiałów, które po kilku latach ulegają rozkładowi i subtelnie wtapiają się w otoczenie. „Rodzina” w miasteczku Kyllburg w Niemczech oraz „Twarze lasu” w lesie nieopodal wioski Tandzaver w Armenii podobno jeszcze opierają się entropii.