Wkraczamy w świat komputerowych renderingów, przestrzeni zaprojektowanej tak, by mógł się w niej odnaleźć każdy. W szczególności zaś rozpikselizowane postacie z zamazanymi twarzami, poruszające się znikąd donikąd, zastygnięte w pół kroku.
Na renderingach zawsze panuje dobra pogoda. Ani za gorąco, ani za zimno. Nikt nie wnosi tu brudu do mieszkania na zabłoconych butach. Z kuchni nie dobiegają zapachy smażonej wątróbki. Przez otwarte okno nie słychać szumu miasta. Życie wydaje się toczyć harmonijnym rytmem, z akcentem na „wydaje się”. I nikomu nie przeszkadza, że ten świat jest płaski.
Jana Domicza interesują właśnie takie marginesy architektury, projektowania życia. Jego wystawa porusza się na niewyraźnej granicy między tym, co wyobrażone na komputerowej wizualizacji, oraz rzeczywistością. Na przykład pożycza postacie z architektonicznych wizualizacji, powiększa je do ludzkiej skali i wstawia do wnętrza galerii. Sami zwiedzający też mogą się wtopić w ten tłum. Ich rola zostaje przez artystę konceptualnie odwrócona. Przestają być widzami; w zamian za to, że mogą wejść na wystawę za darmo, pozwalają artyście na to, by inkorporował ich przechadzające się po galerii ciała w swoje dzieło sztuki*.
Podobny kontrast pojawia się w nowym cyklu prac Domicza, swoistych dyptykach, w których stary sprzęt AGD z domu jego rodziców zestawił z płaskimi atrapami. Takie fasadowe makiety wykorzystuje się do tymczasowej aranżacji mieszkań i domów, zwłaszcza w procesie flippingu, czyli kupna starych nieruchomości i odsprzedaży ich z dużym zyskiem po renowacji. Staging ma umożliwić jak największej ilości potencjalnych nabywców wyobrażenie sobie, że mogą w danym miejscu zamieszkać. Dlatego mieszkania mają sprawiać wrażenie neutralnych, bezosobowych.
Domicz miesza ze sobą różne porządki: ludzi i ich atrapy, wizualizacje i ślady prawdziwego życia. Nie wiadomo, co było pierwsze. Kopie wyprzedzają oryginał.
Karol Sienkiewicz
*Cena biletów wstępu na wystawę zostanie pokryta z budżetu na produkcję prac
Jan Domicz (1990, Opole) artysta wizualny. Twórca wideo, obiektów i wystaw. W swoich pracach korzysta z narracyjnego potencjału przestrzeni oraz jej społeczno-politycznych implikacji. Jego prace prezentowane były na wystawach w m.in. Muzeach Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Frankfurcie, Kunstverein SALTS w Bazylei, Karlin Studios w Pradze oraz podczas Biennale Architektury w Wenecji. Domicz był stypendystą MKiDN i Instytutu Adama Mickiewicza. Uczestniczył w rezydencjach artystycznych w Wiedniu, Düsseldorfie, Poznaniu i Sienie. Wykłada na Uniwersytecie SWPS (School of Form) i Akademii Fotografii (Pracownia Wideo). Prowadził gościnne wykłady na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu oraz warsztaty dla studentów architektury OSSA. Poza praktyką artystyczną Domicz prowadzi quasi-kuratorski projekt „Office for Narrated Spaces” od 2017 roku. Współpracuje z galerią Wschód. Jest absolwentem Staedelschule we Frankfurcie nad Menem (pracownia Petera Fischli i Simona Starlinga) i Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu (kierunek: intermedia). Mieszka i pracuje w Warszawie.
Kurator: Gustaw Nawrocki