Malarstwo Jacka Gowika określić można jako energetyczne. To właśnie energia grubo kładzionej farby tworzy podstawową jakość estetyczną jego twórczości. Kompozycje Jacka Gowika to dynamiczne konstrukcje wielopłaszczyznowo zestawionych kaskad koloru, zderzonych ze sobą żywiołowo na zasadzie wielokrotnego kontrastu. Temat prac ma tu drugorzędne znaczenie. Na ogół jest zakorzeniony w tradycji gatunku malarstwa pejzażowego, lecz tematyka dla artysty to tylko pretekst. Głównym celem jest stworzenie sugestywnego, czytelnego w odbiorze i atrakcyjnego wizualnie obrazu. Do tego potrzeba malarskiej intuicji, wizji i wyobraźni by stworzyć dzieło niebanalne, odnaleźć mistyczny przekaz w samej strukturze koloru.
Jacek Gowik postępuje jak dawni malarze dostrzegając tajemną treść samego koloru, który zafascynował go swoją strukturą albo też obietnicą wydobycia z niego intrygującej formy. W zasadzie artysta nie potrzebuje „podpierać” swoich obrazów werbalnymi komentarzami, a jego artystyczna działalność nie ma zgoła niczego wspólnego z dostarczaniem dowodów stawiających współczesną sztukę pod znakiem zapytania, mających świadczyć o jej ostatecznym wyczerpaniu. Wręcz przeciwnie jego twórczość to swoista afirmacja malarskiej witalności i pasji, twórczych pomysłów i entuzjazmu. Jacka Gowika cechuje zresztą wyjątkowa skłonność do syntezy, posługiwania się starannie przemyślaną zwartą kompozycją, w której uwięziona jest cała skala dramatycznych napięć, artystycznych decyzji podczas zmagania się z oporem materii. Lecz nie o źródła inspiracji tutaj chodzi. To raczej dowód, że artysta nie zatracił wiary w komunikacyjne możliwości obrazowego języka sztuki, jego zdolności do wyrażania estetycznych prawd, które inaczej wypowiedzieć nie sposób. To cenna umiejętność, bo ma zastosowanie do całej twórczości artysty.
Można powiedzieć, że Gowik wypracował już sobie łatwo rozpoznawalną stylistykę. Tak, więc logika i zmysłowość, dwie przeciwstawne siły ścierają się w pracach artysty. Lecz czy istotnie owe siły są w pracach Gowika niemożliwe do pogodzenia. Otóż nie, gdyż w przypadku artysty łączenie przeciwieństw to naturalna skłonność, podporządkowana nadrzędnemu celowi, jakim jest dążenie do syntezy malarskiej formy. Możemy zaobserwować eliminację szczegółu, doprowadzenie kształtów do elementarnego poziomu znaku, jakim artysta porozumiewa się z widzem.
Prace Jacka Gowika odznaczają się szczególnym rodzajem perfekcji, tak rzadkiej we współczesnej sztuce. Perfekcji stosowanej świadomie z profesjonalną odpowiedzialnością. W kompozycjach artysty każdy element jest ważny, żaden nie jest jednak szczególnie wyróżniany. Artysta osiągnął już dawno warsztatową wirtuozerię, świadomość wybranych celów i umiejętność trafnej syntezy, więc trafił w rejony upragnionej przez ambitnych twórców niepowtarzalności.
Autor tekstu: Zbigniew Pindor
Koordynatorka wystawy: Magdalena Krowicka
Jacek Gowik – dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1980 r. na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, w pracowni prof. Jacka Sienickiego. Autor kilkunastu indywidualnych wystaw w Polsce i za granicą.