Wystawa „Imaginarium” Huberta Dolinkiewicza pokazuje zarówno dalszy rozwój cyklu malarskiego „Pieśni”, jak i nowe działania artysty związane z formami przestrzennymi. Wykonane w drewnie rzeźby i formy/makiety są rozwinięciem „Pejzaży metafizycznych”. Artysta przenosi swoje uniwersum w przestrzeń, rozwija je w trzecim wymiarze. Naturalnym wyborem dla Dolinkiewicza jest drewno, w którym tworzy także inspirowane ikonami obrazy z cyklu „Pieśni”. Materiał ten jest ważny dla artysty ze względu na bagaż znaczeniowy jaki niesie ze sobą. W najnowszych realizacjach artysta kontynuuje swoje zainteresowanie roślinami stanowiącymi część kompozycji starych ikon. Jak wspomina:
„W Muzeum Narodowym we Lwowie miałem okazję podziwiać dużo ikon. Odnaleźć można w nich rośliny, które mają swoje znaczenie, ale ich rolą jest także, nie oszukujmy się, wypełnienie przestrzeni. Bardzo poruszyły mnie swoją bajkową formą. Miałem poczucie, że obcuję z roślinnością rajską, co stało się dla mnie impulsem do tworzenia własnych rajskich zielników. Nie wiem dokładnie, co to za rośliny. Dla mnie są po prostu formą tęsknoty za rajem. Przez długi czas studiowałem też historię ikony, a wpływ na moją pracę miała także sama technika – tempera żółtkowa, kompozycja, kolory.”
Na wystawie zostanie zaprezentowanych 18 dzieł artysty, w tym 5 form przestrzennych. Część z nich została stworzona pod wpływem ostatnich podroży artysty, w szczególności do Włoch. Stąd podtytuły części prac jak: „Pieśń padewska lub „Pieśń alpejska”. Inspiracje można odnaleźć w przetworzonych elementach architektonicznych fasady katedry we Florencji, barwie i fakturze kamieni, z których budowano kościoły, freskach z okolicy Florencji i Padwy.
Hubert Dolinkiewicz (ur. 1998) ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 2023 roku. Dyplom z malarstwa zrealizował w pracowni profesora Stanisława Baja, aneks z malarstwa ściennego u dr hab. Sylwestra Piędziejewskiego oraz aneks z rzeźby u profesora Jana Mioduszewskiego. W swoich działaniach zajmuje się poszukiwaniem form dla sfery duchowej. W swojej praktyce twórczej odwołuje się do szeroko pojętej tradycji sztuki sakralnej, surrealizmu i abstrakcjonizmu drugiej połowy XX wieku. Wśród inspiracji można odnaleźć także drzeworyt japoński i dalekowschodnią kaligrafię. Istotną rolę w twórczości Dolinkiewicza pełni znak, z którego malarz tworzy pismo asemiczne oraz natura ujęta w formie osobliwego pejzażu. Dzięki tym elementom artysta tworzy dwa główne cykle dzieł: „Pieśni”, których podobraziem jest deska, a także „Pejzaż metafizyczny” tworzony przeważnie na płótnach i papierze. Źródła tych pejzaży u artysty sięgają malarstwa Giorgia de Chirico, Yvesa Tanguy’a, czy polskich klasyków awangardy Jana Tarasina i Zbigniewa Makowskieg o powiązaniu, z którym wspomina w jednym z wywiadów: „Zacząłem, tak jak Makowski, tworzyć książki artystyczne, które sam też introligatorsko zszywałem. W nich tworzyłem swego rodzaju wizualne historie, narracje, w których mieściłem wszystkie moje fascynacje, po czym zacząłem improwizować.”
Artysta od 2024 roku tworzy także rzeźby/formy przestrzenne wykonane w drewnie będące rozwinięciem cyklu malarskiego „Pejzaży metafizycznych”.
