Grzegorz Pabel kształtował swoje podejście do malarstwa w tradycji Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem profesora Jana Cybisa. Pedagog, wykładowca akademicki, profesor i prorektor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prowadził Galerię Studio w Warszawie.
Zróżnicowany w swoich technikach artystycznych, nieustannie poszukiwał głębszego zrozumienia świata poprzez malowanie. Grzegorz Pabel opisuje malarstwo jako wędrówkę do obszaru doznań, gdzie każdy obraz jest dialogiem między nim a płótnem. Inspirując się Orientem, zwłaszcza filozofią zen i taoizmem, Pabel docenia estetykę zawartą w pustej przestrzeni i siłę wyrazu ukrytą w drobnych, z pozoru nieznaczących szczegółach. Jego prace, chociaż sugerujące wpływy sztuki orientalnej, są jednak całkowicie oryginalne i niepodobne do dzieł Dalekiego Wschodu.
Pabel w swej twórczości eksperymentował z różnymi technikami i formatami. Jego wczesne dzieła, takie jak portrety z lat 60., ukazują jego fascynację relacją między człowiekiem a światem, które podobnie jak eksperymentalne prace z syntetycznymi przedmiotami, uwidaczniają wyczucie koloru, choć jeszcze nie w charakterystycznej gamie barw obecnej w jego późniejszych dziełach.
W latach 70. Grzegorz Pabel podejmował próby przeniesienia sekwencji kadrów filmowych na płótna. Tworzył Zapisy pionowe, gdzie geometryczne figury i pasy kolorów przypominały kolejne sceny filmowe. Kompozycje te sugerowały ciągłość w czasie, nie mając jednoznacznego początku ani końca. Prace te, zamykane bocznymi liniami, pozostawiały przestrzeń na górze i dole, zachęcając widza do uzupełnienia ich według własnej interpretacji. Pabel, aby budować swoje kompozycje, używał w nich podstawowych form geometrycznych, takich jak koło, kwadrat i trójkąt.
W kolejnych latach twórczość Pabla przeszła znaczące zmiany. Od lat 70. jego malarstwo stało się bardziej oszczędne. W 1988 roku dokonał radykalnej redukcji gamy barw, eliminując intensywne kolory na rzecz bieli, szarości, czerni i błękitów, a znaki geometryczne zostały całkowicie wyeliminowane. W latach 90. eksplorował tematy związane z harmonią wszechświata, funkcjonowaniem człowieka i jego miejscem w naturze. Oddając na swych obrazach „kosmiczną” przestrzeń, odmalowaną tłustymi, olejnymi plamami, artysta skupił się na energii ludzkiej jako fenomenie natury. Przeniósł na płótno elementy wzięte z fragmentów pejzażu i przekształcił je w abstrakcyjne formy.
Zapraszam na spotkanie z kolażami wiążącymi surowość i subtelność materii, z ujętymi w nieograniczające ramy grafikami, z precyzyjnie naznaczonymi kolorem jedwabiami, tryptykami, w których dynamiczna kreska, tworząc niezwykle silną sugestię ruchu, przywodzi skojarzenie z wymownym ludzkim gestem.
Waldemar Dąbrowski, Dyrektor Teatru Wielkiego - Opery Narodowej