Wystawa „Interferencje” autorstwa Grzegorza Klimka, to okazja do zapoznania się z dziełami bardzo obiecującego artysty młodego pokolenia. Wernisaż prac autora wyróżniającego się na polskim rynku sztuki odbył się 26 sierpnia 2021 roku w warszawskiej galerii Station of Art Gallery. Nowatorskie i angażujące prace Grzegorza Klimka zyskują wysokie notowania wśród wielbicieli sztuki współczesnej. Jego obrazy znajdują się w wielu kolekcjach w Polsce i za granicą. Na wystawie w Station of Art Gallery artysta pokazuje osiemnaście prac. Wśród nich są dwa tryptyki i jedna instalacja, zatytułowana „Cindy”. Specjalnie na tę wystawę Grzegorz Klimek namalował kolejnego, charakterystycznego dla jego twórczości sterowca, który nosi tytuł ST7R. Wystawa potrwa do 25 września i jest prawdziwą gratką dla kolekcjonerów.
Obrazy Grzegorza Klimka są odzwierciedleniem ciągłych poszukiwań podstawowych struktur najróżniejszych przedmiotów otaczającego świata. Do tworzenia swoich obrazów artysta wykorzystuje zróżnicowane media, które w trakcie wzajemnego przenikania się – mieszania, rozdrapywania i odmalowywania na nowo – dają oryginalne efekty strukturalne. Obrazy niejednokrotnie składają się z kilku nałożonych na siebie warstw zaklętych w spójnej kompozycji. Ciekawy jest fakt, że artysta samodzielnie sporządza farby, którymi maluje.
Tytuł wystawy wynika z połączenia elementów tworzących koncepcję malarstwa według Grzegorza Klimka, a należą do nich kolejno: koncept, technika, autorefleksja oraz percepcja obrazu. Wymienione elementy oddziałują na siebie wewnętrznie, przenikając i nakładając się niczym fale. Kumulują w ten sposób coraz większą energię, by ostatecznie znaleźć swoje odbicie na płótnie. Interferencja to, w wolnym tłumaczeniu (łac. inter + ferre ) połączenie słów: „między” oraz „nieść”.
Malarstwo Grzegorza Klimka przenosi jego odbiorców do świata złożonego z nieoczywistych emocji, skojarzeń, barw i kształtów. Dzieje się tak zapewne dzięki specyficznej metodzie malowania, czyli wieloetapowego procesu powstawania obrazu, który artysta określa właśnie mianem interferencji.
Poniżej znajduje się opis kilku impresji związanych z procesem twórczym dzieł Klimka, które mogą być kierunkowskazami użytecznymi w odniesieniu do głębszego odbioru jego prac, jak i mikroprzewodnikiem, ukazującym sposób myślenia i kreacji malarstwa tego konkretnego autora.
1. Tło – w malarstwie Klimka jest pierwszą substancją, warunkiem koniecznym, pierwszym wołaniem z pustki i źródłem z którego rozchodzą się pierwsze fale. Proces powstawania tła polega na wieloetapowym nanoszeniu kolejnych warstw kolorystycznych na płótno. Z tak powstałej kompozycji artysta usuwa następnie, np. wydrapując, wybrane fragmenty tła, aby odsłonić to, co zakryte.
Wykonane przy użyciu tej techniki tło jest bogate w struktury, przejścia tonalne i wyjątkowe detale. Wielowarstwowość tła, przenikanie i oddziaływanie kolejnych poziomów farby odnosi się także bezpośrednio do zjawiska określonego tytułem wystawy. Efekt wizualny jest ważnym, ale nie jedynym powodem zastosowania tej swoistej retrospekcji tła. Autor ma na celu przede wszystkim stworzenie odpowiedniego sposobu egzystencji dla pewnego konkretu. Tło jest granicą rozumianą jako greckie peras – czyli miejscem styku, w którym byt zaczyna się wyodrębniać z bezkresu światów potencjalnych, zbiorem przypadkowych atomów, z których dopiero mogą się narodzić: pewien konkret; kosmos; planeta; człowiek; zwierzę etc. Autor w swoich rozważaniach odnosi się do spuścizny filozofów przedsokratejskich – Talesa i Anaksymandra z Miletu.
2. Kontemplacja – wpatrywanie się, a nawet nasłuchiwanie tła – to stały element pracy nad obrazem. Jest to moment próby zapanowania nad chaosem, dążenie do odnalezienia porządku w nieokreśloności, walka z przypadkowością, a także dotknięcie pustki i ciszy. Skoro świat zamknięty w skończonym dziele narodził się z wzajemnych i przypadkowych oddziaływań (interferencji), to wpatrywanie się w jego tło było swego rodzaju czekaniem w gotowości na ujawnienie się porządkujących je idei lub fizyki. Kontemplacja może przybrać postać nasłuchiwania ciszy wpisanej w obraz. Z ciszy tła potrafi wydobyć się głos (czasem tylko jeden dźwięk), który odbija się później echem raz od płótna, raz od patrzącego na nie, czym wywołuje efekt sprzężenia zwrotnego i otwiera tym samym sytuację estetyczną. Kontemplacja tła zawsze związana jest z czekaniem pełnym otwartości i uwagi, która umożliwia otwarcie na nieskończoność, pustkę i ciszę. Zgoda na to czekanie – to pokora, niezbędna w procesie twórczym.
3. Konkretyzacja przedmiotu przez Artystę odbywa się na wzór Demiurga, który różnicując i oddzielając jedne elementy materii od drugich, formuje konkretne, samodzielne byty i poprzez nadanie im kształtu – z Chaosu przeobraża je w Kosmos. Według Klimka konkret objawia się najpierw w postaci idei, a dopiero później za pośrednictwem kreski, plamy, koloru – struktury dzieła zyskują swoje połączenia. Nagle eksplikują się reguły, które spajają rozproszone dotychczas elementy w rozpoznawalną całość. Przedmioty obecne w obrazach Grzegorza Klimka pochodzą od inspiracji artysty techniką, rozumianą jako zdolność ludzkiego umysłu do tworzenia rzeczy, które poszerzają fizyczne granice możliwości ludzkiego ciała. Człowiek ubogacony tak rozumianą techniką może panować nad przestrzenią w ponadnaturalny sposób. Jednocześnie idea, która stoi za ich powstaniem jest zawsze intuicyjna, minimalistyczna i prosta w swej naturze. Motyw sterowca czy roweru, to świetne przykłady obrazujące tę prostotę.
Czasem wołanie tła podobne jest do odgłosu puszczy, z kolei czasem do szumu głębin oceanu – dlatego przybierają one na obrazach formę dzikich zwierząt i ryb. Proces sublimacji konkretu jest także wynikiem interferencji Artysty z obrazem. Ostateczna forma zobrazowanego konkretu nie jest zatem tylko wynikiem przeniesienia idei artysty na płótno, lecz także wzajemnego oddziaływania pomiędzy Artystą a tym, co powstaje.
4. Zastyganie – obraz zastyga nie wtedy, gdy farba wysycha na płótnie, lecz gdy kompozycja staje się już pewnym Kosmosem - uporządkowanym układem elementów połączonych silnymi, harmonicznymi relacjami. Obraz zastyga, kiedy proces twórczy zostaje zakończony. Zastyganie nie oznacza jednak, że oddziaływanie obrazu zostaje zakończone, interferencje zmieniają jedynie swój charakter.
5. Interferencje – obrazy Grzegorza Klimka silnie oddziałują na odbiorców, wywołując poruszenie, emocje i rozmaite interpretacje, ponieważ ślady procesu twórczego są w nich zamknięte jak inkluzje w bursztynie. Ostatnia faza procesu interferencji odbywa się zatem pomiędzy twórcą, jego skończonym, zastygłym dziełem i odbiorcą. Obecna i wibrująca energia emanująca z wystawianej kolekcji obrazów może wywołać silne i satysfakcjonujące przeżycia artystyczne.
Grzegorz Klimek – urodzony 19.08.1987 roku w Kłobucku. Absolwent malarstwa Akademii Sztuk pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu w pracowniach: prof. Wojciech Lupa, Stanisława Kortyka, prof. Przemysława Pintala, dr.Michała Sikorskiego. Laureat nagród i wyróżnień, m. in. Nagroda ArtNoble na festiwalu Intermedialnym M{i}aSTO Gwiazd dla najlepszych dyplomów 2013, Żyrardów 2013 oraz wyróżnienie w konkursie im. Elizy Einbish, Warszawa 2017. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Macedonii – m.in.: Zbiorowa wystawa malarstwa Positions, Berlin, 2014, Siedmiu młodych malarzy, Galeria Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa, 2017 – Zbiorowa wystawa malarstwa, Indywidualna wystawa malarstwa Women’s DNA POSK Gallery, Londyn, 2014.
