Grantha: Emilia Bohdziewicz, Mateo Cohen Monroy, Nunzio de Martino, Jolanta Owidzka
"Grantha" to słowo pochodzące z sanskrytu, jedno z najstarszych znanych nam słów na książkę. Jego wiek nie jest tylko miarą czasu, ale przede wszystkim miarą ciągłości kultury, a jego wieloznaczność wynika z bezpośredniego doświadczenia złożoności komunikacji już u źródeł, a nie z przypadku. Oprócz księgi "grantha" oznacza również manuskrypt, rzeczy związane razem, węzeł lub kompozycję. To pra-słowo wyraża więcej niż nazwa przedmiotu, mówi o tym, jak fizycznie manipulując fragmentami, wiążą się ze sobą części i powstaje przekaz stawiający opór czasowi w skali jednostkowego życia.
Prace czterech artystów różnych pokoleń i geografii nawiązują ze sobą dialog na temat tego pierwszego gestu, jakim jest powiązanie ze sobą nici i fragmentów. Każda z prac jest rodzajem wyjątkowego manuskryptu, w którym to nie farba, ale same włókna i nici wyplatane dłonią lub wyszyte na maszynie różnymi głosami współgrają w opowieści o wrażliwości na materiał, nieciągłość i zagadkę warstw czasu.