Ponad sześćdziesięcioletnia działalność twórcza i całe dorosłe życie poświęcone fotografii – niewielu fotografików poza Pawłem Pierścińskim może tak podsumować swój dorobek. Ale też i niewielu ludzi potrafiłoby tak konsekwentnie i intensywnie pracować, tak znakomicie panować nad materią pracy twórczej, organizacyjnej, krytycznej – i materią wzorowej dokumentacji ogromnej ilości własnych prac i innych, również licznych, dokonań.
W swojej niezwykle obszernej twórczości dotknął On wszystkich bez mała technik fotograficznych, zawsze osiągając znakomite rezultaty artystyczne. Realizował wiele tematów – ale podstawowym obszarem artystycznej penetracji stał się dla Niego kielecki krajobraz. Istotą niemal całej Jego twórczości jest dokumentacja – nie pozbawiona jednak emocjonalnego podejścia do tematu i elementu kreacji artystycznej. Szczególnie interesował Go krajobraz kulturowy naznaczony śladami mozolnej pracy człowieka, zapisanej w równoległych rytmach wyoranych bruzd, w rysunku szachownicy drobnych poletek, w strukturach różnorodnych upraw. Tworzył krajobrazowe fotograficzne syntezy, zawierające głęboko humanistyczne przesłanie pełnego harmonii współistnienia człowieka i natury. Ale oprócz nich dokumentował także Kielecczyznę przemysłową, kieleckie zabytki, wnętrza, przywoził znakomite fotografie z licznych podróży artystycznych – z Paryża, z Bułgarii, z Chin i innych krajów, fotografował i przedstawiał abstrakcyjny wymiar struktur ziemi, wody, chmur, fotografował akty i tworzył znakomite, wieloznaczeniowe montaże fotograficzne (...).
Najważniejszym osiągnięciem tego znakomitego Artysty jest bowiem inspirujące promieniowanie Jego sztuki, nabierającej w miarę upływu czasu ciągle nowych wartości. Jej formalne nowatorstwo, które niegdyś wprowadziło na nowo temat krajobrazu w krąg zainteresowań artystów fotografików i wzbudziło zachwyty krytyki, nabrało wagi i rangi klasyki, a poszczególne kadry stały się ikonami polskiej fotografii krajobrazowej. Jego sposób interpretacji krajobrazu, będący jednocześnie perfekcyjną technicznie dokumentacją i syntetycznym, pełnym emocjonalnych odniesień, portretem ziemi, jest źródłem inspiracji dla wielu innych artystów – także z innych dziedzin sztuki. Pociąga ich nie tylko bogactwo krajobrazowych form, wyrafinowanych struktur, geometrycznych rytmów i estetyczna atrakcyjność obrazowania – także charakter i klimat świata, który Paweł Pierściński unieruchomił i ocalił w swoich fotografiach. To świat emanujący pełnią jedności witalności przyrody i porządkującego ją intelektu człowieka, harmonii sił natury i oswajającej je pracy ludzkich rąk. Świat równowagi, nadrzędnej logiki i celowości, wynikających także z wyjątkowej, fascynującej osobowości Artysty i Jego ścisłego umysłu. Świat, którego istotą jest, sformułowana w Jego sztuce, potwierdzona realizmem fotograficznego medium – prawda. Bowiem im więcej prawdy o ziemi zdoła zawrzeć fotografia, tym mocniej wzruszy odbiorcę i tym silniejsze roztoczy działanie – napisał w jednym ze swoich tekstów.
(materiały prasowe)