For/ma/cja, to tytuł nowej wystawy trzech osobowości artystycznych, prezentowanej w warszawskiej Galerii XX1. Trzech artystów, których inspiruje ludzka cielesność, fizyczność, materialność, ale i skomplikowana emocjonalność. Wystawę prac Jacka Staszewskiego, Piotra Siwczuka i Rafała Kochańskiego będzie można oglądać od 25 marca z zewnątrz przez witryny galerii. Wystawa potrwa do 23 kwietnia.
Wystawa For/ma/cja, którą od 25 marca do 23 kwietnia będzie można obejrzeć w Galerii XX1, prezentuje dzieła Jacka Staszewskiego, Piotra Siwczuka i Rafała Kochańskiego, których inspiruje ludzka cielesność, fizyczność, materialność, ale i skomplikowana emocjonalność. Każdy z nich wyciąga jednak kompletnie odmienne wnioski i realizuje kompletnie indywidualną ich wersję, równocześnie odmieniając przez wszystkie deklinacje i koniugacje figurę ludzką. Wystawa dostępna jest przez wielkie witryny galerii bez potrzeby wchodzenia do jej wnętrza.
Świat sztuki czerpie nieodmiennie z ludzkiej cielesności, fizyczności, materialności, czasem nie da ukryć - mięsności. Jesteśmy z mięsa, ale podobno mamy też i dusze. Tych drugich nikt nie widział, ale uparcie powtarzamy, że bez wątpienia istnieją, a co więcej wiemy nawet, że ważą 21 gramów. Niby niewiele, ale to one jakoby odróżniają nas, od wszystkich innych żywych organizmów na tym i na każdym zapewne innym świecie (...)
Najpewniej jako pierwsze widzimy i zapamiętujemy twarze. One są najważniejszym i najprostszym znakiem rozpoznawczym wśród ludzi. Zapis twarzy jest zapisem właściwie kompletnym i wystarczającym. Twarz mówi wszystko, może być jak legitymacja otwierająca wszystkie drzwi i serca, albo przeciwnie, jedno złe spojrzenie może pozamykać wszystko, albo wszystkich. Zapłakane oczy dziecka, radosne spojrzenie matki, zamyślony wzrok starca, sceny, które po wielekroć możemy oglądać w ciągu naszych żyć. Zatem od wieków twarz może wystarczyć, za całą resztę człowieka, to nigdy nie jest "tylko", to zawsze raczej jest "aż". Można ją zobaczyć bardzo detalicznie, albo wprost przeciwnie, jako sumaryczny znak, ikonę stanu ludzkiego bycia w tym konkretnym momencie. Jest samodzielna i wystarczająca, może być ostatecznym wyjaśnieniem, eksplikacją wszystkiego, początkiem i końcem". Taka jest jej prawdziwa moc i nią zajął się Jacek Staszewski.
Ikona ciała, niekończąca się możliwość wersji i wariantów zapisu ludzkiej figury, jej cielesnych wariantów i wariacji na temat ich wersji. Klawiatura kości, stratygrafia mięśni, mapy zmarszczek; no i co najważniejsze jakim spojrzeniem obdarzymy owo ciało czy ciała, co z niego zapamiętamy, co z niego wyciągniemy i zapiszemy, utrwalimy. Może ożebrowanie, może oskórowanie, może uwłosienie, gramatykę gnatów. Tyle możliwych wariantów, tyle różnych podejść, różnych zapisów do wykonania. Trwanie i zmienność na co się zdecydować… W ciele są obie rzeczy naraz i wieczność i przemijanie, trwałość i nicość; i tym właśnie spotkaniem przeciwieństw pozostajemy(...) – co bardzo trafnie, zdaniem Bogusława Deptuły, ujawnia sztuka Piotra Siwczuka.
(...)Ciało w ruchu, ciało poruszone, poruszona cielesność; a nawet jeśli pozostaniemy nieruchomi, zastygniemy w bezruchu, przemijanie i tak nas dogoni, a procesy fizjologiczne i psychiczne trwają. Jakie zatem znaczenie będzie miało to czy przez życie przebiegniemy czy przestoimy? I tak przeminiemy, znikniemy, umrzemy. Taki nasz los. Byt ku śmierci, jak to przenikliwie ujął Heidegger. Ciało w ruchu, poruszone, może nawet nieco rozmyte i niewyraźne, to ciało wciąż pozostaje symbolem obu przeciwności: nieskończoności i skończoności. Tym wszakże pozostajemy w naszym ziemskim przebycie, który nieodmiennie kończy się w taki sam sposób i nikomu jeszcze nie udało się tego odmienić, nawet Rafałowi Kochańskiemu, w jego poszukiwaniu nieskończonego w skończonym.
Bogusław Deptuła.