Wystawa eksploruje istotny w twórczości Dy Tagowskiej problem mitologizacji sportu i motywacji do ekstremalnego wyczynu. Artystka od lat przenosi własne, młodzieńcze doświadczenia sportowe na pole sztuk wizualnych, a historyczna i współczesna estetyka sportu budują warstwę wizualną jej interdyscyplinarnych realizacji.
Postać Wandy Rutkiewicz ujęta jest wielowymiarowo, również jako twórczyni fotografii gór pokazanej na wystawie.
Jednocześnie Tagowska mierzy się z zagadnieniem niepowstrzymanej ambicji, niejednoznacznych motywacji prowadzących do pokonywania własnych ograniczeń na skraju niemożliwości. W swojej praktyce artystycznej sięga po formę eseju wizualnego podpieranego bogatą w konteksty warstwą tekstową. Istotnym elementem wystawy i w pewnym sensie jej scenografią są fornirowane, czeczotowe płyty meblowe, na których artystka od kilku lat realizuje grafiki o tematyce sportowej (jak cykl Olimpia poświęcony twórczości Leni Riefenstahl). Ich rozbudowana wizualnie forma, przypominająca plamy czy testy Rorschacha, staje się uniwersalną kliszą dla archetypicznych obrazów i medialnych przekazów dotyczących sportu. Tagowską szczególnie interesuje twórczość sportowców i sportsmenek dokumentujących środowisko swojej pasji. Z zaciekawieniem bada również, czy obraz (image) sportu da się oddzielić od propagandy, czy też ciało ludzkie w ruchu albo obraz gór zawsze będą stanowić swoisty rodzaj propagandy i kultu. Jedno z pomieszczeń w Galerii Entropia zamienia na lubianą przez siebie formę mikromuzeum – memoriału sportowego. W większej sali można się zetknąć z artystycznym przetworzeniem snu o Wandzie Rutkiewicz, a w drugiej obcować bezpośrednio z duchem himalaistki poprzez wykonaną przez Rutkiewicz fotografię, osobiste pamiątki czy wywiad telewizyjny.
Daniela Tagowska
Artystka intermedialna i kuratorka przedsięwzięć artystycznych, urodzona w 1985 roku we Wrocławiu. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu na kierunku malarstwo. Wykładowczyni na macierzystej uczelni. Akredytowana trenerka (ICF PCC) i facylitatorka procesów twórczych specjalizująca się we wspieraniu artystów i badaniu potencjału kompetencyjnego sztuki. Zrealizowała kilkanaście wystaw indywidualnych i kilkadziesiąt zbiorowych. Swoje realizacje artystyczne dopełnia esejami osadzającymi je w szerszym kontekście kulturowym. Specjalizuje się w mitologizacji sportu, w 2021 roku obroniła pracę doktorską pt. Gymnocide. Igrzyska jako święto, indywidualna ofiara i akt przemocy. O wizualnej sile i dynamice archetypów.