„Common Ground” to próba zdefiniowania przestrzeni współpracy i porozumienia, której źródłem są napięcia społeczno-polityczne przede wszystkim współczesnej Polski, ale które są obecne także w innych częściach świata. Gest protestu, oprócz tego, że może być zdeklarowaną manifestacją poglądów, mocno związany jest z formowaniem się wspólnoty. Jest przejawem zaangażowania i aktywności. „Common Ground” to kolekcja różnych przejawów niezgody i sprzeciwu, które stają się pretekstem do wspólnego działania.
Wystawa łączy dwie przestrzenie – fikcyjną i rzeczywistą.
Do pierwszej należy „Pierwszy Marsz Dżentelmenów” (The First March of Gentlemen, 2017) pomyślany jako fikcyjna opowieść, na którą złożyły się autentyczne historie. Wydarzenia historyczne związane z miastem Września w Polsce są punktem wyjścia do refleksji na temat protestów i mechanizmów dyscyplinujących. W serii kolaży, wykorzystujących archiwum wrzesińskiego fotografa Ryszarda Szczepaniaka, rzeczywistość komunistycznej Polski lat 50. łączy się z pamięcią strajku dzieci we Wrześni z początku XX wieku, który skierowany był przeciw germanizacji szkół, głównie przeciw modlitwie i nauce religii w języku niemieckim. „Pierwszy Marsz Dżentelmenów” jest utopijną wizją społeczeństwa obywatelskiego oraz refleksją nad aktywnością współczesnych ruchów społecznych.
Druga przestrzeń interpretuje konkretne wydarzenia będące konsekwencją politycznych decyzji podejmowanych przez polskie władze. „Prawie każda róża na barierkach przy Sejmie” (Nearly Every Rose on the Barriers in Front of the Parliament, 2017) odnosi się do protestów przeciwko reformie upolityczniającej władzę sądowniczą. Kolekcja białych róż, będących symbolem pokojowego sprzeciwu zapożyczonym od kontestującej reżim III Rzeszy organizacji Weisse Rose, wetkniętych w pilnowane przez policję barierki przed sejmem RP, jest banalna i przypadkowa. Przypomina o zwyczajnych, nieheroicznych gestach zderzonych z architekturą przemocy i systemowej kontroli.
Performatywna praca wideo „Wysiew” (Seeding, 2018), stworzona wspólnie z Karoliną Gembarą, rekonstruuje gest odpalenia czarnych rac przez uczestniczki Czarnego Protestu w Warszawie 23 marca 2018 roku. Zdjęcia wysokich słupów czarnego, kłębiącego się dymu obiegły wówczas media otwierając pole do dyskusji nad radykalizacją kobiecego ruchu.
Kolejną pracą nawiązującą do kobiecych gestów sprzeciwu jest mural „Łzy” (Tears, 2020), przedstawiający twarz uczestniczki pierwszego Czarnego Protestu w 2016 roku zorganizowanego przeciwko zaostrzeniu ustawy antyaborcyjnej. Kompozycja została wykonana na podstawie zdjęcia pochodzącego z Archiwum Protestów Publicznych (APP), któremu jest poświęcona centralna część wystawy.
APP jest platformą dystrybucji obrazów związanych z napięciami społeczno-politycznymi w Polsce. Ma charakter dokumentalny, jest rejestracją aktywizacji społecznej, oddolnych inicjatyw sprzeciwu wobec łamania zasad demokracji i praw człowieka. Archiwum formułuje ostrzeżenie przed rosnącym populizmem, ksenofobią i dyskryminacją. Przedłuża żywotność obrazów, które związane są z konkretnymi wydarzeniami. Wśród autorów, którzy obok Milacha zasilają APP, znaleźli się również Agata Kubis, Adam Lach, Chris Niedenthal, Wojciech Radwański, Paweł Starzec. W tej przestrzeni znajdują się również kilkusekundowe rysunkowe filmy animowane z serii „Animowane Archiwum Protestu” (Animated Archive of the Protest, 2019), które powstały na podstawie zdjęć pochodzących z APP.
Wspólne działanie, poszukiwanie możliwości porozumienia to idee, które są treścią wystawy „Common Ground”, a także treścią obecnej praktyki twórczej, jak i postawy osobistej Rafała Milacha – artysty i obywatela - Katarzyna Sagatowska
(materiały prasowe)