Ta linia podziału jest tak cienka, jak prześcieradło, na którym śpimy.
A może w ogóle jej nie ma. Sztuka i życie, wspomnienia nasze i wspomnienia należące do innych, ale żyjące w nas.
Wszystko się uzupełnia, wszystko łączy ze sobą.
Bettina Bereś nie rozróżnia i nie rozgranicza: ani działań w obrębie sztuki, ani sztuki od życia. Wszystko łączy się ze sobą w jedną spójną całość: prostota i przekora, obecna chwila i wspomnienia, życie i sztuka. Wypowiedziane słowa, noszone w nas, a wykrzyczane potem na wyhaftowanej makatce. Róż, jako kolor własny, i róż, który wolno przywołać jako ikoniczny kolor innej, tak bliskiej artystki.
Wałek malarski pokrywający obrazy Bettiny Bereś, niczym faktor pamięci, zasnuwa wszystko woalem. Czy to nasze wspomnienia, a może opowieść kogoś innego, którą już przyjmujemy za własną?
A przekora?
Bettina Bereś zna to uczucia doskonale: wychowana w sercu awangardowego artystycznego środowiska, zbuntowała się już dawno temu, obierając niepokornie m.in. drogę klasycznego malarstwa.
Tak więc pozwólmy sobie po prostu na radość z obrazu fikusa na tle różowej plamy.
Wyprawmy wytworne przyjęcie złożone z nazw potraw wyhaftowanych na płóciennych talerzach, takich jak „Zupa nic”, wykwintne danie ugotowane z zaledwie kilku składników.
Spójrzmy w błękit nieba odbijającego się w lustrze toaletki.
Usiądźmy pod światłem nieistniejącej już lampy, pod którą nadal nam jasno.
Jest przecież tyle zachwycających, pozornie tylko nieistotnych zjawisk, bez których świat byłby uboższy o te okruchy piękna.
Takich jak fiołki w cukrze.
„Ja nie robię rozdziału”, wyznaje nam w rozmowie Bettina Bereś. Siedząc z kubkiem herbaty w dłoni w salonie jej ukrytego w ogrodzie domu, po prostu się to rozumie."(AG)
kuratorki: Agnieszka Gołębiewska, Lucyna Shefter