Ideą wystawy jest ukazanie działania autorki, jakim jest proces naruszenia struktury płótna obrazu, w wyniku którego autorka ukazuje sposoby przeplatania się nitek wątku i osnowy. Uwalniając z podstawowego splotu, wątek i osnowę, tworzy nowe ich konfiguracje. Wątek i osnowa, zmieniają kierunek, łączą się, zaplątują, zmieniają kierunek, powracają… tworząc nowe sploty. Sploty stają się częścią obrazu, tak mocną, a zarazem subtelną, że pozostała nie naruszona płaszczyzna obrazu staje się dla nich ramą, czystą, białą, podkreślającą ich znaczenie. Proces naruszenia płaszczyzny obrazu ujawnia jego transparentność i tym samym przy działaniu światła umożliwia zobaczenie cienia –rysunku splotów na ścianie, za obrazem, a jednocześnie w jego wnętrzu.
Beata Fertała-Harlender
Artystka wizualna, kuratorka, scenografka, projektantka, wykładowczyni, autorka warsztatów i pokazów stroi kreacyjnych. Urodzona w Poznaniu, studiowała w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, w której w 1996r. obroniła dyplom, a w 2016r. uzyskała stopień doktora sztuki w dyscyplinie sztuki piękne.
Pracownik naukowo-dydaktyczny kierunku Architektura w Katedrze Architektury i Urbanistyki Politechniki Bydgoskiej. Działalność twórcza obejmuje malarstwo, scenografię, projektowanie, wystawiennictwo. Prezentowała prace na 46 wystawach indywidualnych i 63 zbiorowych w kraju i za granicą (Niemcy, Czechy, Słowacja, Węgry, Rumunia, Włochy, Grecja, Hiszpania, Portugalia). Kuratorka 32 wystaw w tym 5 międzynarodowych, najważniejsze: „Wrocław-Kowno, Kowno-Wrocław,”2010r, „Wzór/Master design na styku kultur” Opole/Wismar 2017r., Interior. Exterior. Common Space” 2019, 2020, 2021r., Przestrzeń wspólna/Common space w zespole pałacowo-parkowym w Goszczu 2023r., autorka tematycznych strojów kreacyjnych „Ubrać Wrocław” zaprezentowanych w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, „Wnętrze do noszenia” zaprezentowane w Muzeum Miejskim Arsenał we Wrocławiu, „Wrocław Trashion” zaprezentowanym w Sali Wielkiej Ratusza we Wrocławiu. Zrealizowała 18 scenografii teatralnych dla: Teatru Polskiego, Wrocławskiego Teatru Lalek, Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu, Akademii Teatralnej w Warszawie, Wydziału Lalkarskiego w Białymstoku, Teatru Logos w Łodzi, najważniejsze to: Recykling Tadeusza Różewicza – spektakl dla dorosłych, Calineczka Agnieszki Zaskórskiej – spektakl dla dzieci, który otrzymał nagrodę Stowarzyszenie Przyjaciół Lalki i Aktora Ateneum za scenografię i walory plastyczne.
Tworzy obrazy, instalacje, obiekty. Emblematycznym działaniem autorki jest proces naruszenia struktury płótna, w wyniku którego autorka otwiera splot, będący najmniejszą strukturą tkaniny. Nitki osnowy – linie pionu i nitki wątku – linie poziomu wyprowadza w przestrzeń za, przed, nad, ponad obrazem. Uwolnione wątki i osnowy tworzą nową wartość, układ, kompozycję, przestrzeń.
Dla artystki rysunek jest formą dialogu z obrazem, będąc jednocześnie jego integralną częścią. Istnieje między nimi współzależność, pojawiająca się już na etapie budowania obrazu. Koncepcja przestrzenna obrazu artystki oparta jest na przekroczeniu jej płaszczyzny. Obraz, choć ograniczony ramą, poprzez przerwanie nitek wątku i osnowy otwiera płaszczyznę obrazu w sensie dosłownym, na wylot. Rysunki są wynikiem odsunięcia obrazu od ściany, to ujawnia przestrzeń za obrazem, tą przestrzeń wypełnia cień-rysunek obrazu. Poprzez światło, jego zmienność, cień wprawiany jest w ruch, rysunek jest niestabilny, nieostry, transparentny. Koncentrując się na strukturze płótna utworzonego z dwóch układów nitek – wątku i osnowy, które przeplatają się pod kątem prostym, autorka prac uwidacznia linie. Linia pionu-osnowa i linia poziomu – wątek – dwie przeciwności, które w zespoleniu tworzą siłę, a rozdzielone otwierają się na nowe możliwości. Stają się oknami kompozycyjnymi wytyczającymi harmonię, ład i porządek. Naruszenie pionu i poziomu związane jest również z ukazaniem czasu, poprzez przerwanie, które jest symbolicznym przetarciem, wytarciem, tworzącym niejako znak czasu na płaszczyźnie obrazu. Piony i poziomy stają się znakami, krzyżując się, przecinając, dotykając, wymijając zaczynają tworzyć nowe kształty, nabierające nowych znaczeń.