Wystawa Barbary Gryki „Dirty Blood. De-risking” to opowieść w formie multimedialnej instalacji o ropie naftowej jako symbolu postępu, destrukcji i globalnych wyzwań współczesności. Artystka inspiruje się zarówno historią, jak i mitologią. Wernisaż odbędzie się w sobotę, 14 grudnia 2024 roku, o godz. 18.00, w Galerii Labirynt. Wystawę zrealizowano przy wsparciu Fundacji Artystyczna Podróż Hestii. Program tej fundacji od lat wspiera rozwój polskiej sceny artystycznej, promując artystów i artystki oraz tworząc przestrzeń dla dialogu społecznego poprzez sztukę.
Tytułowa brudna krew odnosi się do głównego surowca energetycznego, jakim jest współcześnie ropa. Brudna, bo jej zastosowanie obróciło się przeciwko ludzkości i przyrodzie. Za sprawą ropy cywilizacja prze do przodu, pociągając jednocześnie za sobą degradację środowiska naturalnego. Historia ropy to opowieść o konfliktach geopolitycznych, rozwoju cywilizacji, technologii, silnej konkurencji, dominacji i globalnym ociepleniu, degradacji środowiska naturalnego, w którym żyjemy. Ropa naftowa bywa dobrodziejką, a jednocześnie stała się sprawczynią niepokoju.
Jak pisze Stach Szabłowski: „Ropa to energia i życie. Ropa to śmierć, objawiająca się pod postacią skażenia środowiska, wojen surowcowych i widma katastrofy klimatycznej. Ropa to złoto nowoczesności – ale czarne, wydobywane z piekielnych czeluści ziemi. […]
Za pomocą animacji komputerowych, obrazów generowanych przez sztuczną inteligencję i montażu materiałów z internetu, Barbara Gryka tworzy wielowymiarową narrację, w której w ropie odbija się pełen sprzeczności obraz współczesnego świata. Ropa to surowiec o ogromnym wpływie na polityczną, ekonomiczną i ekologiczną rzeczywistość. Jednocześnie – wydobywana z głębin ziemi, pochodząca z otchłani czasu – jest materializacją prastarej, chtonicznej energii, która zostaje wyzwolona przez nowoczesnego człowieka. Źródła ropy są jednocześnie źródłami dobrobytu i nierówności, paliwem postępu i siłą napędową wojen. Narracja wystawy Gryki rozgrywa się zatem tu i teraz, ale zarazem w uniwersalnym wymiarze mitu. Dyskurs bohaterów artykułowany nie jest zaś prozą, lecz – jak w operze – w postaci poezji i pieśni, która jest być może jedyną formą zdolną pomieścić złożoność i ambiwalentny charakter naftowej materii”.
