Choć malarstwo Arka Pasożyta przybiera różne formy, jego główną cechą jest przywiązanie do czerni. Barwa węgla, atramentu czy nocy odzwierciedla zwyczajowo depresję, lęk, smutek, pesymizm, niepokój, niepewność, zagrożenie. Jako że rzeczywistość dostarcza nam ostatnio wielu powodów do odbierania jej w ciemnych barwach, malarstwo pasożytnicze można potraktować jako odzwierciedlenie nastroju czasów. Mimo że poddanie byłoby w tej sytuacji akceptowane czy nawet usprawiedliwione, Pasożyt woli jednak zawalczyć o to, by nie zastygnąć w „melancholijnym skamienieniu”. Sztuka jest dla niego konstruktywną formą reakcji na dotykające go osobiście kryzysy wewnętrzne. Malowanie to swego rodzaju terapia i zajęcie, które pozwala nie poddać się destrukcyjnej bierności. Pasożyt uczynił je strategią walki z nastrojami depresyjnymi, nawiedzającymi go w okresach – jak to nazywa – „patologicznego smutku”. Kanalizowanie myśli w kierunku sztuki skutkuje pracami tworzonymi w kryzysie i/lub o kryzysie.
Oprócz tego, że praca twórcza przynosi pożytek w wymiarze indywidualnym samemu Pasożytowi, ponowne wykorzystanie przez artystę porzuconych czy oddanych obrazów jako bazy dla własnych kompozycji urzeczywistnia idee recyklingu. Malarstwo pasożytnicze uaktywnia swój pozytywny potencjał także przybierając formę „obrazów strajkujących”. To substytuty transparentów, manifestujących na różnego rodzaju protestach sprzeciw wobec niesprawiedliwości, populizmu, dewastacji środowiska naturalnego.
Arek Pasożyt – w 2010 roku sformułował Manifest Pasożytnictwa, przedstawiający koncepcję jego działań jako artysty-pasożyta, odnosząc się w ten sposób krytycznie do statusu artysty w społeczeństwie. W myśl idei zawartych w manifeście, Arek Pasożyt mieszkał, żył i tworzył pasożytując przez pierwsze cztery lata w kilkunastu miastach, instytucjach kulturalnych i wszelkich miejscach związanych z kulturą. Z czasem jego działania przerodziły się w tzw. projekty żywicielskie, w których starał się wychodzić naprzeciw oczekiwaniom społecznym (Chętnie pomogę, 2012), współpracować z lokalną społecznością, by wytworzyć wspólne miejsce i idee pracy (DOM, 2013–2015), oraz tworzyć projekty z grupami, określanymi jako „pasożyty społeczne” (Społeczne Malarstwo Pasożytnicze, 2014 z Romami z czeskiego Brna i Zakład Malarstwa Nie do Odrzucenia, 2014–2016 z osobami doświadczającymi bezdomności w Lublinie i Elblągu). W 2017 roku w ramach spisanej i opublikowanej przez toruńską Grupę nad Wisłą (której jest współzałożycielem i członkiem) Deklaracji Sprzeciwu wobec aktualnej polityki kulturalnej, rozpoczął Głodówkę, czyli protest głodówkowy w mobilnej konstrukcji, gdzie żył i nocował pod toruńskimi instytucjami kultury. Od początku działań jako Pasożyt artysta równolegle malował obrazy o charakterze społeczno-politycznym, które z czasem stały się coraz istotniejszą częścią jego twórczości, a na przełomie 2017 i 2018 roku, wraz z nasileniem protestów ulicznych, zaczął wychodzić z obrazami na demonstracje (Obrazy Strajkujące).
Kuratorka wystawy: Natalia Cieślak