Anna Pacholik
Ukończyła studia z dyplomem magistra sztuki na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi im. Władysława Strzemińskiego. Główną jej specjalizacją było malarstwo sztalugowe zrealizowane w Pracowni Semantyki Obrazu pod kierunkiem prof. nadzwyczajnego dr hab. Zbigniewa Nowickiego oraz rysunek realizowany w Pracowni Podstaw i Autonomii Rysunku pod kierunkiem prof. dr hab. Zbigniewa Purczyńskiego. Wcześniej, ukończyła Architekturę Wnętrz w Wyższej Szkole Informatyki uzyskując tytuł licencjata. Obok tego działa w przestrzeni publicznej angażując mieszkańców Łodzi do wspólnych przedsięwzięć. Uczestniczy w krajowych i międzynarodowych plenerach malarskich.
Ma za sobą sześć wystaw indywidualnych i kilkadziesiąt zbiorowych.
W 2019 r. otrzymała w konkursie Hommage a Łódź III nagrodę Rektora Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
Pracuje w cyklach. Do tej pory powstały: Jestem, która jestem, Portrety oraz Mandale. Obok tego prowadzi Pamiętnik malarski jako zapis chwili i przeżywania.
“Jestem, która jestem” to kolekcja autoportretów przedstawiona w wymiarze symbolicznym, nawiązująca do archetypów Junga, ikonosfery, ekologii i religii. Jestem kobietą. Jestem człowiekiem. Jestem częścią natury, częścią całego ekosystemu, wpływając na jego jakość poprzez swoje życie. Jestem też częścią kosmosu, jestem chwilą i przemijaniem.
Tytuł cyklu malarskiego Jestem, która jestem nawiązuje do biblijnego imienia Boga Jestem, który jestem. Poprzez tę analogię artystka podkreśla swoje istnienie i to, że jest tą, która jest w znaczeniu „być”. Zapewnia o swojej obecności. Jest, czyli uczestniczy w procesie życia, ma moc sprawczą zarówno pozytywną jak i negatywną na otaczający ją świat. Jako kobieta, poprzez cykle krwawienia będące symbolem płodności, ma moc tworzenia drugiego człowieka. Jako artystka kreuje swój własny świat, który przeniknięty jest mocą żeńskiego doświadczenia. Tworzy osobisty system połączeń oraz znaczeń. A więc Jestem, która jestem to nie tylko wyraz artystycznego manifestu, ale także refleksji nad istotą ludzkiego istnienia.
Jej prace zwracają uwagę na współzależność między ekologią a emancypacją kobiet. Przeplatając symbolikę kobiecej lekcji życia z ekologicznymi motywami, prace te odzwierciedlają wrażliwość na problemy związane z destrukcją środowiska i wpływem ludzkości na przyrodę. Eksplorując symboliczny wymiar istnienia poprzez przekształcone autoportrety utożsamia się z każdą kobietą i całym ekosystemem, cierpiącym z powodu naszych działań. Pojęcie istnienia staje się tym samym głęboko splecione z obowiązkiem człowieka wobec planety i kobiety wobec innych kobiet. Autoportrety ukazują istoty, które nie tylko istnieją w różnych kategoriach rzeczywistości, ale także stanowią apel do działania. Są zachętą do dialogu na temat wyzwań jakie przed nami stoją. Otwierają drzwi do rozmowy na temat naszej roli w utrzymaniu równowagi ekologicznej na naszej planecie, jak również roli kobiety we współczesnym świecie.
Jest, czyli istnieje w sensie ciała i ducha i myśli. Zawsze będzie istniała jako energia. I jest jako ta, która może zmieniać swoje oblicze, tak jak w prezentowanych pracach.