Marcel Duchamp (1887-1968) uznawany jest za najważniejszego (najbardziej wpływowego) artystę XX wieku. Ten osąd specjalistów poddawany jest jednak krytyce. Cóż to za artysta, pyta wielu, którego dziełem nie tylko nie można się zachwycać, ale nawet nie trzeba oglądać, gdyż jego zasadniczym medium jest plotka, skandal i legenda? Cóż to za wspaniałe dzieło, kontrargumentują z kolei zwolennicy artysty, które zachęca do własnej kreatywności, aktywności oddolnej i społecznej, na własnych warunkach, bez narzucania dyscyplinujących kryteriów!
Jesteś (mimowolnym) duchampologiem gdy: po prostu oddychasz, palisz cygaro i znikasz w kłębach dymu, przybijasz do podłogi wieszak czekając aż potkną się o niego twoi goście, używasz korka do zlewu, z czepka pływackiego robisz paski i rozwieszasz je w pokoju lub po prostu wymyślasz nieprzyzwoite kalambury. Jesteś nim też także, gdy lubisz niespodzianki, nie lubisz się powtarzać i przepracowywać. Nie ma w tobie nic z tragizmu – lubisz świat i ludzi takimi, jakimi są i dlatego właśnie robisz swoje, bez zadęcia, z walizką pełną zabawnych klamotów.
Kongres duchampologiczny to propozycja do spotkania zarówno mimowolnych duchampologów, jak świadomych przeciwników i entuzjastów artysty. To dwa wydarzenia w jednym: promocja książki Anny Markowskiej "Dlaczego Duchamp nie czesał się z przedziałkiem?" oraz wystawa Adama Rzepeckiego (debiut w Entropii!) i Jerzego Kosałki. Rzepecki i Kosałka to artyści zafascynowani Duchampem, a książka Markowskiej sugeruje że kultywacja dziedzictwa artystycznego dadaizmu polegać może na złączeniu sztuki z codziennością, tak by owa codzienność była po prostu przyjemna. Dyskusja o tej prowokacyjnej tezie z autorką i artystami we wtorek, 18 lutego od 18.00 w Galerii Entropia.
Książka do nabycia w trakcie wernisażu i spotkania.
Anna Markowska – historyczka sztuki związana aktualnie z Uniwersytetem Wrocławskim. Autorka książek o sztuce polskiej (Definiowanie sztuki – objaśnianie świata, 2003), amerykańskiej (Komedia sublimacji, 2009), sztuce Krakowa (Język Neuera. O twórczości Jonasza Sterna, 1998; Sztuka w Krzysztoforach, 2000), Wrocławia (Sztuka podręczna Wrocławia, 2018) i tamtejszych neo-awangardowych galeriach lat 70. (Permafo, 2012; Galeria Sztuki Najnowszej, 2014), katalogów wystaw współczesnych artystów, m.in. D. Nieznalskiej (Przeszłość, która nie chce przeminąć, 2015) oraz redagowanych książek, problematyzujących sztukę globalną (Trickster Strategies in the Artists’ and Curatorial Practice, 2012; Politics of Erasure, 2014; Sustainable Art, 2015).