„To, co tworzę musi być zaskakujące, eksperymentuję, redukuję formę obserwując jak daleko mogę się posunąć, żeby dotrzeć do samego rdzenia idei. Interesują mnie sprzeczności, poruszam się między porządkiem a destrukcją, zależy mi na tym, żeby tworzony obiekt zyskał siłę przyciągania a równocześnie musi zawierać pierwiastek czegoś odpychającego. W konstruowanych przeze mnie obiektach odbijają się moje prywatne doświadczenia, ale także historyczne traumy, globalne zdarzenia mające wpływ na nas wszystkich.”
Anna Bujak
„Chcę tylko róż”, tytuł wywiedziony z hasła sufrażystek stał się punktem wyjścia do zbudowania wielowątkowej wystawy, dotykającej takich obszarów jak feminizm, sfera intuicji, poszukiwanie metafizycznego wymiaru istnienia, zderzenie estetycznej formy z abjectem.
Prace zaprezentowane na wystawie odnoszą się do trudno uchwytnego wewnętrznego imperatywu poszukiwania wyższego poziomu bytu i transcendencji – pragnienia, którego niejednokrotnie nie potrafimy dokładnie zdefiniować, a wokół którego budujemy naszą tożsamość. Każdy z wyeksponowanych przedmiotów jest niczym totem konstruowany w konkretnym celu – dla uporządkowania relacji z otaczającym nas światem natury i wewnętrznych w relacji z samym/samą sobą. Zabieg ten przypomina archaiczne naiwne rytuały zakorzenione w naszej podświadomości, mające zapewnić powodzenie, czy ocalić nas przed katastrofą. W finalnej filmowej scenie Melancholii Larsa von Triera bohaterowie, w obliczu kosmicznego kataklizmu chowają się w szałasie z gałęzi, wiedząc, że nadciągający kres jest nieunikniony. Symboliczne schronienia budujemy w lęku, wiedząc, że zabieg ten jest wyłącznie zaklinaniem rzeczywistości.
Wystawa jest zwycięskim projektem 8. edycji Konkursu dla Kuratorów, którego celem jest wyłonienie projektu wystawy indywidualnej lub zbiorowej, prezentującej najistotniejsze zjawiska wpisujące się w aktualne tendencje polskiej sztuki współczesnej.
Anna Bujak, artystka łącząca klasyczną rzeźbę z ready mades i found objects, prezentuje siedem prac, powstałych w latach 2021-2025, w tym premierowe realizacje site specific. Inspiracją dla ich powstania były różne teksty kultury – poezja Wisławy Szymborskiej, „Melancholia” Larsa von Triera, przemowa sufrażystki Helen Todd, książka aktywistki Rebeki Solnit, pisma antropologa Meyera Fortesa, fresk kaplicy Sykstyńskiej, a także symbolika i ikonografia oraz zachodzące w naturze procesy biologiczne i metamorficzne, rozpatrywane w duchu filozofii epikurejskiej. Obszary te, przefiltrowane przez własną wrażliwość autorki, materializują się w postaci dzieł zaskakujących, surrealnych. Osią pokazu jest specjalnie stworzona do przestrzeni Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu dwuelementowa instalacja balansująca między formą wywiedzioną ze świata przyrody i geometrią, łącząca klasyczne tworzywo plastyczne, jak brąz i aluminium, z elementami organicznymi i gotowymi.