Wystawa „Andy" Andrzeja Lachowicza (ur. 1939, zm. 2015) - malarza, fotografa, grafika, teoretyka, współtwórcy grupy Permafo, który swoją działalnością i zaangażowaniem uczestniczył w budowaniu artystycznego świata i znacząco wpływał na kierunek rozwoju sztuki.
Urodził się w Wilnie. W 1957 roku zamieszkał w Krakowie, by uczyć się w Akademii Górniczo-Hutniczej, a następnie udał się do Wrocławia, gdzie w 1965 roku ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych pod czujnym okiem profesora Stanisława Dawskiego. To w tym mieście żył, tworzył i zapisał się na kartach historii jako jeden z artystów budujących najpierw polski konceptualizm, a później - postkonceptualizm. Znany był głównie jako fotograf, który realizował projekty długofalowe na przykład w latach 60. zaczął tworzyć cykl Cienie, który kontynuował aż do końca życia. To właśnie istota cienia była jego głównym zainteresowaniem i punktem wyjścia na drodze artystycznej. W lata 70. wszedł z cyklem Transplantacje, w którym przedstawiał zdjęcia wielokrotnie naświetlonych dłoni. Ta wielowarstwowość oświetlenia koresponduje z wielokrotnością wykorzystania projektu, bowiem pod koniec lat 80. Transplantacje stały się zapalnikiem do stworzenia serii Topologie, która stanowiła swoisty rodzaj autocytatu.
Wszystkie te projekty rozwijały się równolegle do teoretycznych rozważań Lachowicza dotyczących między innymi istoty sztuki permanentnej, w której zaakcentowane zostały elementy niekończenia się. Lachowicza zakładał, że skoro sztuka jest próbą odwzorowania rzeczywistości, to może bez umiaru zbliżać się do wiernego naśladownictwa, nie osiągając go jednak w pełni. Oddawanie w pracach wizji wielokrotności oraz warstwowości materii i światła koresponduje z tą teorią, podobnie jak abstrakcyjny projekt malarski Energia luzu i Energia upadku można uznać za pozostający w dialogu z autorską koncepcją, wedle której sztuka posiada energię, a uprawianie jej to próba uczestniczenia w absolucie. Daleko tym wszystkim projektom od zachowania statyczności; bardziej przypominają futurystyczne próby zaznaczenia dynamiki. Lachowicz potrafił sztukę uwznioślić, a język artystyczny przełożyć na filozoficzny i odwrotnie. Jego droga twórcza stanowiła proces, w którym przeszedł od tradycyjnego konceptualizmu do fotografii inscenizowanej, jednocześnie nigdy nie dając się zamknąć w szufladzie jednego tylko nurtu. Fotografię potrafił efektywnie łączyć z malarstwem, zdobiąc stare zdjęcia abstrakcyjnymi, kolorowymi wzorami.
Autor Cieni ma ogromne zasługi dla polskiej sztuki lat 70. i 80. To właśnie on wraz z żoną, Natalią LL i Zbigniewem Dłubakiem założył w 1970 roku słynną Grupę Permafo, powstałą na fundamentach konceptualizmu, a zasilaną ówczesnymi ruchami awangardowymi. Nazwa pochodzi od „fotografii permanentnej", jednej z odłamów wyżej wspomnianej sztuki permanentnej. Motywowani chęcią budowania artystycznej niezależności artyści otworzyli własną galerię, w której nie tylko prezentowali swoje prace, ale też dawali tę możliwość wielu polskim i zagranicznym twórcom.
W 2009 roku Lachowicz otrzymał Nagrodę im. Krystyny Kobro i został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis". Był pomysłodawcą Triennale Rysunku we Wrocławiu, a także stypendystą między innymi Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku i Verein Kulturkontakte w Wiedniu. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi i Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i licznych kolekcjach prywatnych.
Zdjęcie powyżej: Andrzej Lachowicz, Fotografia konkretna, 1975