Wahanie pomiędzy zachwytem, a niechęcią, pomiędzy aprobatą, a negacją. To podwójne widzenie jest rzeczą wstydliwą, trudno przyznać się obecnie do niekonsekwencji w ocenie. Wyraźnie odczuwalna jest presja, by artykułować swoje poglądy radykalnie jednoznacznie. Lecz dla mnie większość zjawisk ma zawsze dwie strony medalu.
"Złote rączki: Obraz sprzed czterdziestu lat: idę na korytarz pociągu i spotykam dziewczynkę w moim wieku. Patrząc na uciekający świat przez szybę, obie trzymamy się poziomej metalowej poręczy na dole okna. Jej drobne dłonie mają dodatkowe palce, wyrastające jak gałązki z palców głównych. Patrzę… O nic nie pytam. Są straszne, bardzo. Są piękne, bardzo. Ona jest z nich wyraźnie dumna. Chyba jedzie na operację, ale pewnie nie wie jeszcze co straci, a co zyska."
Moja pierwsza ambiwalencja.
Cykl prac pod wspólnym hasłem "Ambiwalencja" to rzeźby pokryte złotem, w nawiązaniu do klasycznej techniki polichromowania rzeźb.
Złoto to pierwiastek, który przez wieki budził olbrzymie emocje, synonim trwałości, czystości, szlachetności. Kamień filozoficzny, dzięki któremu spodziewano się uzyskać w sztuczny sposób ten cenny kruszec, w pewnym sensie został obecnie wynaleziony – można wytworzyć złoto z rtęci poddanej działaniu neutronów w reaktorze jądrowym. Jednakże koszt takiej produkcji znacznie przewyższa wartość otrzymanego metalu szlachetnego.
Pozyskiwanie złota zawsze wiązało się z wielkim ryzykiem dla zdrowia i życia ludzi, którzy je wydobywali lub usiłowali wydobyć. Nigdy nie nosiłam złotych ozdób. Nie podobały mi się. Lecz złotem pokryte barokowe dynamiczne kształty zawsze budziły mój podziw. Ta ambiwalencja skusiła mnie do tego, by stworzyć rzeźby, które oscylują pomiędzy pięknem a dowcipem. Buntuję się złoconymi formami przeciwko tak obecnie cenionej nietrwałości, jednocześnie dążąc do lekkości przekazu.
(materiały prasowe)