Fundacja 9/11 Art Space i Galeria Piekary zapraszają na wystawę prac Alfreda Lenicy pt. "Plamy na niebie i ziemi". Eksponowane na wystawie prace Alfreda Lenicy pochodzą z lat 40. i 50. XX, organizatorzy wydarzenia położyli duży nacisk na okres działalności artysty w awangardowej grupie 4F+R (nazwa grupy pochodziła od słów: forma, farba, faktura, fantastyka + realizm) działającej w Poznaniu od 1947 do 1949 i reaktywowanej w roku w 1956. Na wystawie zaprezentowane są prace z kilku polskich kolekcji prywatnych.
Alfred Lenica – (ur. 4 VIII 1899 roku w Pabianicach, zm. 16 IV 1977 roku w Warszawie) w 1922 roku podjął studia na Uniwersytecie Poznańskim na wydziale prawno-ekonomicznym, jednak już rok później rozpoczął również naukę w Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu w klasie instrumentów smyczkowych. Od 1925 roku studiował w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych u A. Hanytkiewicza i J. Kubowicza. Podczas II wojny światowej Lenica wraz z rodziną mieszkał w Krakowie, gdzie, zaprzyjaźnił się z artystami z krakowskiego środowiska, co z kolei zaowocowało zainteresowaniem surrealizmem i włączeniem się w nurt działań krakowskiej awangardy skupionej wokół Tadeusza Kantora. Na przełomie 1948 i 1949 roku Alfred Lenica wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, a w 1965 stał się członkiem Grupy Krakowskiej. Po II wojnie światowej Alfred Lenica powrócił do Poznania i zapisał się do związku zawodowego Polskich Artystów Plastyków Okręgu Poznańskiego, którego dwa lata później został prezesem. W 1947 roku razem z Ildefonsem Houwaltem i Feliksem M. Nowowiejskim założył nowatorską grupę artystyczną 4F+R. Grupa 4F+R koncentrowała się na awangardowych nurtach w sztuce i jej społecznej roli. Niebawem do grupy dołączyli: Fortunata Obrąpalska, Bolesław Szmidt, Zygfryd Wieczorek, Julian Boss-Gosławski, Tadeusz Kalinowski oraz Bazyli Wojtowicz. Artyści powoływali się na ekspresjonistyczne tradycje „Zdroju” czasów Przybyszewskiego i Zegadłowicza, a za swego rodzaju patrona uznali Jana Spychalskiego, poznańskiego malarza metaforystę. Grupa 4F+R skupiała się na doświadczeniach surrealizmu, ekspresjonizmu i abstrakcji, i jednocześnie odcinała od wpływów impresjonizmu, naturalizmu czy eklektyzmu. W obrębie zainteresowań grupy poza sztukami klasycznymi, jak malarstwo czy rzeźba, znalazło się również wzornictwo przemysłowe.
Początkowo wpływ na działalność Alfreda Lenicy miały kubizm i surrealizm, z czasem w jego pracach pojawiły się elementy symbolizmu, jednak to pobyt w Krakowie i kontakt ze środowiskiem krakowskim (Jerzy Kujawski, Tadeusz Kantor, Kazimierz Mikulski i Tadeusz Brzozowski) wpłynął najbardziej na twórczość tego artysty. Po powrocie do Poznania Lenica aktywnie zaczął działać w lokalnym środowisku artystycznym i rozpoczął poszukiwania formalne eksperymentując z takimi technikami jak kolaż, fotomontaż, dekalkomania – łącząc elementy fotograficzne z akwarelą i tuszem. Zaczęły wtedy również powstawać, eksponowane na wystawie w Galerii Piekary, pierwsze obrazy artysty w duchu taszyzmu. Artysta wypracował wówczas własny styl i technikę w malarstwie olejnym: powierzchnię płótna pokrywał kilkoma warstwami farb, a następnie za pomocą specjalnych narzędzi odkrywał/wydobywał kolejne pokłady kolorystyczne. Kompozycje wzbogacał elementami powstałymi z lakierów czarnych i białych wylewanych bezpośrednio z puszki, co przypominało działania amerykańskich artystów action painting.
W drugiej połowie lat 50. Lenica wznowił doświadczenia z materią malarską i z malarstwem typu informel, wtedy też powrócił do techniki malowania obrazów olejnych wcześniej wypracowanej – operowania prześwitami koloru pod kolejnymi warstwami farby. Alfred Lenica wykorzystywał również dripping – technikę polegającą na rozlewaniu, rozpryskiwaniu farby na podłożu, oraz posługiwał się farbami i lakierami przemysłowymi. Taszystowskie obrazy Lenicy zaplanowane do ekspozycji na wystawie w Galerii Piekary wyróżniają się intensywnością kolorystyczną oraz dynamicznymi formami i ich układami, które charakteryzuje energia i rozmach.