Dualizm człowieka i natury, rzeczywistości i spirytualizmu to problemy wiodące dojrzałej twórczości Mazurkiewicza. Oprócz malarstwa, które było najważniejszą formą wypowiedzi, artysta konstruował obiekty z pogranicza rzeźby, ready made i dokumentował procesy twórcze. Przekraczając granice tradycyjnego obrazu, tworzył złożone konstrukcje dyptyków lub uniezależniał od płaszczyzny formy odnoszące się do pojęć filozoficznych. Balansowanie na granicy dwóch światów, z jednej strony zachwyt nad sensualnością stricte materialnej rzeczywistości, z drugiej – poszukiwanie przeczuwanych, niemożliwych do zwerbalizowania pierwiastków duchowych skłaniały Mazurkiewicza do niekonwencjonalnych działań. Wiązało się to z fascynacją myślą Teilharda de Chardin i koncepcją chrystocentrycznego humanizmu.
Twórczość Mazurkiewicza stanowi ważny punkt odniesienia dla neoawangardowych działań kolejnych pokoleń, fundamentalnych dla oblicza sztuki wrocławskiej, dlatego warto poddać ją strategii rewaloryzacji i zweryfikować jej wartość według nowych kryteriów. Mazurkiewicz pozostaje bowiem postacią niejednoznaczną i pełną paradoksów. Wspaniały nauczyciel, błyskotliwy intelektualista był jednocześnie artystą, którego działania wymykały się dawniejszej, ale i współczesnej krytyce, bezradnej wobec jednoczesnego anachronizmu i swoistej aktualności jego sztuki.
Kurator: Andrzej Jarosz
Oprowadzanie kuratorskie: 6.10.2019 (niedziela), godz. 18.00, poziom 5
