… dziś z perspektywy mainstreamu można powiedzieć śmiało, że w ciągu ostatniego półwiecza dokonała się queerowa – odmieńcza rewolucja.
J. Krakowska
Z pozycji osób zamieszkujących Europę Środkowo-Wschodnią, powyższe twierdzenie wydaje się bardzo abstrakcyjne. Tak jak sztuka czy popkultura, szczególnie ta zachodnia, zasymilowały estetykę i praktyki queerowe, tak otaczająca nas rzeczywistość, zwłaszcza polityczna, z „queerową rewolucją” do czynienia ma niezbyt wiele.
Druga połowa XX i początek XXI wieku to moment emancypacji środowisk LGBTQ+. Przyniósł on światu nowe narracje, nieobecne dotąd w szerszym dyskursie. Owa opowieść, wypełniona jest jednak w dalszym ciągu głównie perspektywą homoseksualnych mężczyzn, mocno zanurzoną w powielanych, heteronormatywnych schematach.
Demianiuk w swoich pracach snuje wizje nowego świata; takiego, w którym queer (z ang. dziwny, osobliwy) staje się zwyczajny. Uwielbienie do etykietowania chowa do szuflady, co każe umiejscowić jej/jego twórczość w kontrze nie tylko do heteronormy, ale i środowiskowej poprawności. Mówi o sobie: „Od najmłodszych lat buntuję się na każdy możliwy sposób, ukazując w tym swoje niezadowolenie oraz chęć zmiany. Od najmłodszych lat jestem queer”.
Aleksandra Demianiuk – urodzona w 1998 roku. Ukończyła Liceum Plastyczne im. Artura Grottgera w Supraślu. Absolwenta Wydziału Sztuki Mediów, Akademii Sztuki w Szczecinie oraz studenta Malarstwa na tej samej uczelni. Zajmuje się sztuką queerową. Jak sama mówi: „Świat, w którym żyjemy jest pełen nienawiści. Po dwudziestu trzech latach obserwacji otoczenia dochodzę do wniosku, że jedynym ratunkiem dla niego jest queer”. Lubi pracować z gotowymi rzeczami, przetwarzając ich znaczenie i formę. Demianiuk swoje inspiracje czerpie z miejsc i sytuacji, w których aktualnie się znajduje. Czasem są to przydrożne kaplice, a innym razem agresywne i ciężkie podwórka zapyziałych szczecińskich kamienic. Podlasiana studiująca na zachodzie Polski. Miłośnik* mocnych makijaży, subtelnych gestów oraz białych teł. Jak każdy Koziorożec dość ambitna, ale nie trzymająca się ter się terminów. PSIARA.
Cykl headshots
Po długich, instagramowych poszukiwaniach, oślepieni niebieskim światłem monitorów LED, trochę na chybił trafił a trochę na serio, zaprosiliśmy kolejne osoby do udziału w drugiej edycji cyklu headshots. Nie kierowaliśmy się konkursowymi regulaminami, kumoterstwem czy bardziej przemyślanymi zasadami doboru wystawianych osób. Oddajemy przestrzeń osobom artystycznym, poddając białe ściany galerii sztuki ciągłemu eksperymentowi. Fajne? Fajne. Dobrze, zrobimy wystawę. Podsumowując cykl headshots jest jednostrzałową próbą powodzenia lub porażki.
Kurator wystawy: Andrzej Witczak