Aleksander Olszewski wybrał geometrię jako metodę, przy pomocy której komponuje płaszczyznę obrazu i organizuje jego przestrzeń. Zdyscyplinowany w sposobie myślenia, dąży do syntezy i ładu, uzyskując klarowność przekazu przez oszczędne operowanie środkami wyrazu. Posługując się formą kwadratu jako ogólną zasadą układu, stwarza odpowiednio ustrukturowane pole dla pojawienia się elementów przedstawiających i one właśnie pełnią funkcję przekazywania znaczeń. Jest w tych obrazach świat cały z podziałem na plany, zróżnicowaniem nieba i ziemi. Podziały na kwadraty sugerują istnienie kilku przestrzeni równocześnie. Każdy kadr jest umownie zamkniętym obrazem, rozwijanej w wyobraźni sytuacji. Uświadamiają wpływ czasu. Badają ruch w różnych jego przejawach, zamykając go w paradoksie bezruchu obrazu. Ruch jest zjawiskiem czasowo-przestrzennym. Napięcie kierunkowe jest znakiem ruchu. Przestrzeń staje się żywiołem dynamicznym, żywym organizmem. Napinająca się w obrazie coraz silniej linia horyzontu, dynamizuje obraz świata natury. W podróży przez przestrzeń, do której artysta zaprasza widza – jest ona taka jak ją przeżywamy, jest określeniem naszej obecności w świecie i łączy odczucie przestrzeni ze świadomością – nierozerwalnie. Mechanizm powstawania obrazu w ruchu redukuje zróżnicowanie elementów, a ich różnorodność sprowadza do poziomych linii i smug. Linie proste jakie się tu pojawiają, wynikają już z innej świadomości i na nowy sposób. Wizualizacja ruchu i przestrzeni bez początku i końca nabiera cech nieskończoności i tylko arbitralna decyzja artysty czyni z jej zapisu obraz, który jest skończonym układem linii o określonym rytmie. Być może w taki właśnie sposób powstaje w sztukach plastycznych nowa geometria, geometria pełna metafory, uwzględniająca również cechy ludzkiej egzystencji.
Tamara Książek